Zoektocht -In ruste

Zoektocht

Als in een stille stoet loop ik met de rij voor en achter mij, achter de verlichte haast verplichte pijlen aan. Er wordt in deze Zweedse Gigant, onder het stemmig gedimde licht, nauwelijks gepraat en vooral niet hardop. Soms klinkt een 'Nee' of een 'Te duur' ergens in de rij, verder is men stil en loopt schuifelend voort. Zo af en toe voegt iemand uit, heeft schijnbaar iets gezien dat nader onderzoek vergt. Ik kom aan bij mijn doel, de bureaustoelen en voeg sereen uit deze haast sacrale rij uit. Ik ga zitten op stoel 1, 'Nee' zegt mijn innerspeech die ook al teruggevallen is op éénwoordzinnen. Dat 'Nee' klinkt op bij alle stoelen en ik voeg weer devoot in de rij in en schuifel langs de afwaskwasten en de laatste-kansers waarvan ik op afstand kan zien dat ze zelfs nu geen kans maken. Bij de kaarsjes houd ik mijn handen strak in mijn zakken, bij de Action zijn ze beter en goedkoper maar de duivelse verleiding is groot. Met lege handen maar met pijn in mijn rug van het proberen, loop ik langs de kassa op weg naar het licht, op weg naar buiten. Mijn tweede gratis kopje koffie, omdat ik van de Family ben, laat ik vandaag maar zitten, buiten schijnt de zon.

In ruste

Vandaag werd mooi weer voorspeld en aangezien ik in Wijchen een afspraak had en dus al halverwege was, ben ik met fiets achterop de auto naar de Hoge Veluwe gereden. Bij de ingang van het Kröller Muller treft de oud-docent in mij het, twee haast even grote groepen leerlingen een Nederlands en een Belgisch. De 15/16-jarigen zijn in beide groepen op zoek naar hun identiteit zoals je aan hun kleding en haarkleuring kunt zien. De vraag is 'Wat accepteert de groep nog en wat niet' en sommigen vragen zich dit totaal niet af. De Nederlandse groep wordt vergezeld door vijf docenten de Belgische groep door twee. Een van de Nederlandse docenten verklaart dat dit de eerste keer is dat ze in een museum is, ze is toch al eind veertig. Ik hoop dat ze dit zegt om zich bij de leerling aan te sluiten zo van 'Zij begrijpt ons tenminste!' De Belgische docent, een boom van een kerel, spreekt zijn leerlingen, door hem massaal 'gasten' genoemd, kort toe. Alle genders luisteren, gasten is voor hen genderneutraal. Maar ze weten, na deze opfrisbeurt, hoe ze zich moeten gedragen en ze gaan op zijn pubers aan de slag. De twee docenten lopen mee, onopvallend. De Nederlandse docenten zeggen hoe laat ze weer buiten moeten zijn en vertrekken, de leerlingen met hun nauwelijks functionerend korte termijngeheugen, achterlatend. Op naar de koffie waar ze zo aan toe blijken te zijn. Daar zaten ze en daar bleven ze zitten tot het tijd was, want 'Ach het museum doen we nog wel een keer.' Het viel me op niet meer niet minder....docent in ruste is en blijft met een dikke streep onder rust in ruste