Wat ons verbindt - niet nu

Wat ons verbindt

Ze komen van het station en lopen aan mijn favoriete Antwerpse pizzeria voorbij, ik zit aan het raam. Honderdeneenjaar besta je vandaag en een groot deel daarvan als mijn moeder. Ik zie ons buiten lopen mam toen ik nog in de grote wachtruimte zat te wachten tot ik eindelijk mocht, eindelijk de wereld in, jouw wereld en later mijn wereld in.

Ach kijk nou mam, toen was ik vier, toen mocht ik achter de poort vandaan en naar school. Toen was mijn fijne motoriek al niets en matjes vlechten wat een ramp, maar je pakte de schuine en met plak bij elkaar gehouden stukjes voor Moederdag met een brede glimlach aan. Zelfs de totaal mislukte sigarettenhouder van wasknijpers werd aangepakt en gebruikt. Kijk daar lopen we toen ik een brugpieper was en daar ben ik iets ouder, hele gesprekken voerden we toen, de hond uitlatend op het strand. 

Daar lopen we vele jaren ouder en vele jaren wijzer, alleen niet arm in arm want daar had je een hekel aan. Kijk we praten nog steeds alleen de belangrijke dingen zijn gezegd, die vormen de woordeloze onderstroom, 'we weten.' En vandaag zit ik hier, pizza eten in Antwerpen, iets wat we ook gedaan zouden hebben als je op deze wereld nog leefde, maar jouw leven ging ergens anders verder, ergens anders waar ik nog niet komen kan. Ik vier jouw leven niet, want wat heb ik een hekel aan die term, het is ook niet ter nagedachtenis van … 

Mam kijk nou toch eens, dat trek je toch niet aan zoiets…. Ik eet onze pizza, drink veel te vroeg ons glas wijn en we gaan verder met ons woordeloos gesprek omdat dat nooit verstomt omdat dat ons verbindt.