Shocking scenes - Allergie

Shocking scenes

'There were some pretty shocking scenes,' zei het Engels meisje naast me in de Globe. Voor aanvang van 'All's well that ends well' hadden we met elkaar gepraat. Het was haar eerste keer hier, ze woonde in Londen en op school hadden ze al het nodige van Shakespeare gelezen dus wilde ze het een keer in het echt zien.

Ik keek nog eens goed, ze was 12 of 13. Welk Nederlands kind, heeft op die leeftijd iets van Vondel gelezen, onze grote oude meester. Welk Nederlands kind zou ooit iets van Vondel lezen by the way en het dan ook nog als de taart onder de kers, in het echt willen zien!

Ik pijnigde mijn hersens, shocking scenes, er was nog niemand bloedig vermoord, nog niemand had een zelfmoordpoging gedaan, geen wurging, geen doodssteek, niets. Er was iemand gevlucht maar ik had nog geen shocking scenes gezien. 'U hebt HET toch ook gezien.... die naakte man, die in dat bad stapte...' Nu weet ik genoeg van het Engels om te beseffen dat ze niet de man bedoelde, dat zou HE zijn geweest en zij zei IT.

Toen drong het tot me door wat IT was, wij zaten hoog en ons perspectief op de naaktheid van de man was iets anders dan die van de toeschouwers beneden.

Mijn buurmeisje kleurde hevig en ik keek haar aan en stelde haar gerust,'Indeed, that was a pretty shocking scene.' De rode kleur trok weg nu ze een vrouwelijke medestander gevonden had. De rest, dat shocking deel, dat zou de tijd na de pubertijd wel voor haar gladstrijken want, All's well that ends well, toch??

Een beetje jammer

'Hebt u ook allergie?' vroeg het geschat vierjarig wichtje dat voor mij in de rij voor de kassa stond. Ik had haar aandacht getrokken, omdat ik moest niezen en ze in mij wellicht een medestander had gevonden. Kort hiervoor had ze namelijk haar moeder verteld dat ze allergie had, jeukende ogen en niezen en dat ze, als ze thuis waren, meteen naar bed wilde gaan. Haar moeder had naar haar zielig geklaag met veel begrip geluisterd. Ze stopte zo af en toe met het op de band leggen van de boodschappen om haar zielige spruit liefkozend over haar bol te aaien. Een en al begrip voor de jammerlijke situatie van haar vierjarige die allergie had. Maar op één punt was er tussen moeder en dochter een conflictje ontstaan en ik had zwaar het gevoel dat ik door dochterlief als medestander werd geannexeerd. Ik niesde ook dus ik had ook allergie, ik begreep haar. Het conflictje ging over de twintig, kleurige en keurig op twee rijtjes, in hard cellofaan verpakte kauwgomballen. Die moesten van moeder beneden blijven als dochterlief naar boven ging, twee verschillende richtingen die het wichtje niet had voorzien. Die had zich al voorgesteld hoe het in bed zou zijn met een beetje jeukende ogen, zo af en toe een niesje en twintig kauwgomballen voor haar alleen! 'Hebt u ook allergie?' vroeg ze opnieuw. Dit werd laveren, laveren tussen moeders wil en dochters wil, alle twee vonden ze hun wil wet. 'Ach,' zei ik, 'soms is het wel moeilijk om het verschil tussen een beetje verkouden en allergie hebben te voelen. Ze keek me aan en ik ging verder: 'Een beetje verkouden wil zeggen niet naar bed maar rustig aan doen, allergie hebben betekent naar bed en slapen!' Ik had me redelijk tussen de ijsschotsen van een conflictje door gelaveerd. 'Mam,' zei het wichtje, 'ik denk dat ik geen allergie heb maar een beetje verkouden ben.' In de tussentijd graaide ze de twintig, met meer allergie opwekkende stoffen in iedere bal dan dat er op dit moment door de lucht vlogen, van de band. Ze hield de door haar moeder naar de kelderkast verbannen ballen stevig in haar knuistje. 'Ik denk dat ik direct maar even op de bank ga liggen en dan ben ik zo weer beter!'

En ik, schijnheilige, liep naar het Kruitvat om daar mijn allergie pillen te gaan kopen. 'Zijn dit de juiste?´ vroeg het meisje achter de kassa. 'Ja,' zei ik, 'dat zijn ze ik heb namelijk allergie.' Ik betrapte me erop dat ik me in de taal van een vierjarig wichtje had uitgedrukt.
'Hoe zouden die kauwgomballen eigenlijk smaken,' vroeg ik me af toen ik de supermarkt op weg naar mijn auto passeerde. 'Dan heb je geen allergie,' zei mijn geweten, 'dan heb je een probleem....een tandartsrekening voor nieuwe kronen!' Heerlijk vind ik het als dit soort gewetenslogica ook gewoon werkt. Dan heb je een probleem! Geen kauwgomballen dus, niet eens in de kelderkast...maar geweten het is toch wel een beetje jammer die logica, een beetje jammer dat volwassen-zijn.