Poor thing

Poor thing

Het filmhuis heeft een informatie balie en aangezien ik te vroeg ben zit ik met mijn koffie daar drie meter vandaan. Mensen komen daar om informatie vragen maar wat zeer opvallend is, ze luisteren niet als ze het antwoord krijgen op hun vraag. De mevrouw die vriendelijk haar best doet en in mijn ogen echt de juiste informatie geeft, moet deze minstens drie keer herhalen, waar ze voor ze aan de derde keer begint echt vriendelijk zegt:'Nu moet u eerst luisteren dan weet u wat u moet doen!' Nee, ze heeft het niet tegen pubers maar mensen van zestig en ouder. Wat is er zo ingewikkeld aan het kopen van een uitrijkaart? Niets, je levert je kaartje dat je kreeg bij het inrijden in bij de vriendelijke mevrouw, je betaalt een bepaald bedrag en je krijgt van haar een uitrijkaart, simpel toch. Vergeet het maar dit kan op veel manieren misgaan. Het inchecken gaat ook simpel, je scant de code die op je digitale kaartje staat, het inscanapparaat zegt heel beleefd 'piep' en klaar ben je. Maar ook hierbij zijn er heel veel manieren waarop het mis kan gaan en de mevrouw legt weer drie keer uit hoe het wel moet. Maar men luistert niet, tenminste de eerste twee keer niet. We moeten niet zeuren over de leesvaardigheid, of liever gezegd het ontbreken daarvan, van onze jeugd. Met de luistervaardigheid van menig mens boven de zestig is het ook matigjes gesteld. De mevrouw begint weer aan haar derde keer uitleg. 'Poor thing,' denk ik tot ik me bedenk dat dat de titel van de film is waar ik naar toe ga maar toch…. poor thing.