Peuterempathie - Gelukkig lang

Peuterempathie

Ze rende iets te snel van het duin af. Zo te zien liep ze nog niet zo lang en had ze hellinglopen nog niet genoeg geoefend en dus belandde ze op haar buik. Haar appeltje stuiterde het duin af. Haar broertje een jaartje ouder schaterde het uit zoals kinderen onbekommerd kunnen schateren van het lachen. 'Au?' vroeg hij nog steeds schaterlachend, hij wachtte het antwoord niet af. Hij ging naast haar liggen en gooide zijn appeltje achter die van haar aan. Twee schaterende kinderen was het gevolg. Ik had al goede zin anders had ik het van dit tafereeltje zeker gekregen. Vader plukte zijn kids uit het zand en klopte ze af. De appels werden afgespoeld met behulp van het flesje water en ach dat achtergebleven zandkorreltje kon geen kwaad. Hij heiste het nog steeds schaterende duo in hun kinderstoeltjes en fietste weg. Ik bleef nog even nagenieten van deze kids want het leek echt of ook de zon hierdoor net iets vrolijker scheen.

Gelukkig lang

'Nou jongens,' zei de enthousiaste gids van het museum van de twintigste eeuw tegen het basisschoolklasje dat voor hem stond,'dit is van heel heel lang geleden!' Het klonk bijna als een sprookje dat zou eindigen met en ze leefden nog lang en gelukkig.

Ik had bijna hardop en beledigd gezegd:' Hoezo dit komt uit mijn jeugd!' Maar ja voor een nu tienjarige is dat echt heel, heel lang geleden en ik troostte me met het idee dat tijd een zeer individuele beleving is en dat er aan mijn tijd een museum gewijd is.

Ik stond net te kijken naar een huiskamer uit de jaren zestig, macramé en alles oranje met van die grote bruine motieven. Dit oranje en ook het groen en bruin ben ik in lagen tegengekomen toen ik in mijn vorige huis de vele lagen behang van de muur haalde. Het behang had een soort tijdcapsule gecreëerd en al pellend reisde ik mee.

Hier reisde ik ook mee, ja we hadden ook een lavet vroeger een totaal onnuttig ding, als je er in wilde klimmen moest je niet ouder zijn dan tien jaar, daarna leverde het alleen een valpartij en een gebroken heup op. Het werkelijke praktische nut van dat ding is me altijd ontgaan.

Ik liep door, kijk hier staat een kastje om de tv van Nederland 1 naar Nederland 2 te schakelen, later kwam daar Duitsland 1 bij en België. Vier zenders, niet meer. En op die tv kwam dan, eigenlijk had God dit moeten verhoeden, Pipo de clown, toen had ik al een intuïtieve hekel aan die clown en zijn Mamalou. Was ik echt de enige met een hekel aan die clown of had ik wel medestanders maar hielden die hun mond dicht? Zou Klukkluk nu , in deze woke tijd, nog bestaansrecht hebben? Ik liep verder langs Swiebertje en de onvergetelijke Ja Zuster Nee Zuster.

Ja er is veel veranderd sinds lang lang geleden, vier zenders niet meer, we moesten ook nog buitenspelen, spelletjes doen, lezen, sporten en in de buurt onschuldig kattekwaad uithalen. Misschien wisten we het toen nog niet maar we hadden heel heel lang geleden, heel heel veel tijd en die tijd beleefden we gelukkig lang.