Oma- het ruikt hier- eenzaamheid

Oma

'Ga maar naast oma zitten,' zei de moeder en ik keek op van mijn Ipad om te zien waar oma zat. Het kind stevende af op de lege plaats naast mij. Oma bleek een leeftijdsaanduiding te zijn en dat was slikken. 'Ach,' troostte ik mezelf,' niemand kan van buitenaf zien hoe jong je hart is.' 'Ja ja,' hoorde ik Mijnheer Krekel zeggen,' ja ja.' Ik was, voor ik gestoord werd, bezig met een kerstverhaal over Mijnheer Krekel en de rest. 'Geen woord meer Mijnheer Krekel, geen woord of je krijgt minstens tien verhalen geen koekjes meer!' Ik ken hem de kwebbelkont en ik ken zijn zwakke plekken. Ik was me er ook van bewust dat ik een lichte irritatie over het woord 'oma' op hem botvierde. 'Nee,' zei hij ogenschijnlijk getemd,' mevrouw Schrijfster van mij geen woord meer, echt niet!' In de tussentijd liet mijn kleine buurmeisje me haar liefste bezit zien, haar knuffel, zoals zoveel knuffels een onooglijk ding maar voor haar zeer belangrijk, ik mocht hem zelfs aaien. Ik voedde haar trots en ze straalde. Ik hoorde Heer Krekel zeggen,' Van mij geen woord maar...' Ach waarom heeft die verdraaide Krekel toch zo vaak gelijk en wat ik met zijn koekjes doe...we zullen het zien.

het ruikt hier

zoals vroeger
in mijn favoriete kroeg
alleen de geur van rook
is verdwenen
door de nieuwe tijd

Daar ligt een bal

Achtergelaten door de zomer
Hij loopt langzaam leeg

Ik neem hem mee

Naar mijn balkon
Dan ligt hij
Niet zo eenzaam
De winter door te wachten

Niets is zo'n triest gezicht
Als een achtergelaten bal
Die langzaam leegloopt
Doelloos liggend op het strand