Mijn oude-ik en ik

Vandaag neem ik rust, vandaag leef ik op 1,5 meter afstand van mijzelf van mijn oude-ik, die blijft hopen dat het oude leven weer terugkomt. Tot nu toe hebben we allemaal geleefd in een staat van aanpassen van het oude maar dat oude dat komt zo snel niet meer terug en daar zal ik mijn oude-ik van moeten overtuigen want hoe dwangmatiger we dat willen, wel of niet onderbouwd met grafieken en statistieken, des te groter de ramp uiteindelijk kan gaan worden. We kunnen aan de statistieken niet aflezen hoe ver we nog verwijderd zijn van de terugkeer van het oude! We kunnen misschien zien, hoe ver we nog verwijderd zijn van de komst van het nieuwe.

Vandaag ga ik, vanuit mijn beginnend-nieuwe-ik eens nadenken over de nieuwe tijd die er gewoon al is, zodat ik inzicht krijg in de uitdagingen in mijn nieuwe leven en dus mijn nieuwe -ik beter vorm kan gaan geven. Het oude is weg, het nieuwe is er en de vraag aan mijzelf is, hoe ga ik daar mee om wat moet nieuw gaan doen, wat moet ik niet meer doen... de wereld is in een klap veranderd, nu mijn wereld daar nog op aanpassen.

Opa en het paaltje

Opa van de kleverige oma, die samen wonen aan de overkant van mijn straat, heeft uit zijn garage een veegmachine getoverd. Ik denk dat de oprit onderhanden, nee onder veegmachine genomen moet worden. Het ding lijkt op een ouderwetse grasmaaier maar dan met een benzine motortje en een rolbezem vooraan. De motor moet gestart worden door aan een touw te trekken. Dat doet opa zeer vlijtig maar helaas dat ding heeft een eigen wil, want als opa achter de machine staat, klaar om te gaan vegen, slaat het ding weer af. Dus touwtje trekken, achter machine, machine stopt, voor machine, touwtje trekken en steeds meer hijgend gaat het zo een tijdje door.

Hij morrelt wat aan het ding en ik denk dat hij het benzinekraantje gevonden heeft en nu eindelijk helemaal opengedraaid heeft, want nu blijft het ding, na eerst een zwarte wolk uitgestoten te hebben door pruttelen tot opa zover is om aan de veegactie te beginnen.

Dit ding heeft een zeer eigenwijze eigen wil, hij veegt alleen maar als opa achteruit loopt. Opa, zeer vastberaden om die oprit vandaag nog schoon te krijgen, geeft aan de nukken van het apparaat toe en loopt achteruit.... ja achteruit naar waar dat paaltje staat waar hij zijn auto al tegenaan heeft gereden vorige week. Nu rijdt opa niet zijn auto tegen het paaltje maar zichzelf en pardoes ligt hij, met al zijn oude knoken, op de grond, te oud om nog te spartelen.

Oma, vertelt hem maar weer, terwijl ze hem een bezem geeft, wat ze van zijn iq vindt. Ik denk dat ik vannacht dat paaltje maar even stiekem weg ga halen, want opa en dit paaltje zijn niet echt voor elkaar gemaakt, hoewel ze toch al heel lang samen hun leven op deze oprit delen.

Hopelijk

Kent u dat gevoel
Dat de donkere wolk
Die zich boven je hoofd
Samenpakte
Net niet de onweersbui wordt
Die je verwacht,
Maar een bui die langzaam
Richting rivier afbuigt.

Kent u dat gevoel
Van nog niet toegelaten opluchting,
Van je weet maar nooit
Want onweersbuien
Komen de rivier
Maar moeilijk over
Komen in hevigheid terug.

Kent u dat gevoel
Hopelijk
Drijft deze bui
De rivier wel over