Met de a van - Een ‘gewone’ zaterdagmorgen

Met de a van anders

Misschien kent u ze wel, die stellen getrouwd of bevriend, die oeverloos en tamelijk luid overleggen waar ze op het terras gaan zitten. Ik haal mijn koffie, kijk waar plek is en ga zitten, tenminste dat had ik vijf minuten voor hun komst gedaan. Deze twee dames met hoedjes, van middelbare leeftijd en met verplicht wit hondje, behoorden tot de eerste groep, luid overleg . Of dat de rust verstoort, is niet van belang. Dit waren dames van de categorie als daar een glaasje bubbels in gaat dan is de jolijt niet meer te houden. Waarom wij op het terras het moesten weten, weet ik niet maar ze kwamen uit Amsterdam en Ajax zou kampioen worden.
Geloof me of niet maar de placering is beslist, ze gaan zitten, 'Hè hè eindelijk rust ,' zult u denken, nou vergeet dat maar. Nu moet uitgebreid aan elkaar verteld worden waarom hun plek toch beter is dan de ander tien lege plekken, die toch ondanks alle nadelen door anderen ingenomen worden. Heb ik nu last van de zon want alle punten die nu weer zeer luid genoemd worden zijn toch al genoemd tijdens de eerste onderhandelingen waarom deze herhaling van luide zetten? 'Omdat het sociale wezens zijn,' zegt in stemmetje in mij. 'Kijk,' zegt het stemmetje,' let eens beter op hoe sociaal deze dames zijn. Ze waarschuwen toch maar mooi die ouders, dat hun kind volgens hen toch te dicht bij het water komt. En het is toch maar goed dat ze tegen die Oma zeggen dat haar kleindochter de visjes beter niet kan voeren, want dat is slecht voor de visjes. Wie neemt het anders op voor die wel doorvoede zwemmertjes? Dat haar oma dat niet snapt, je snapt het echt niet. En dan dat die Duitser niet snapt dat het volgens hen 'über zwei Wochen' is en niet 'in zwei Wochen', ja wat moet je als hij zelf zijn eigen taal niet eens begrijpt, dan moet je dat toch sociaal corrigeren?' 'Ja ja het zijn sociale wezens maar lief stemmetje mag het, op dit terras onder deze boom, behaaglijk in de schaduw na al die zeer warme dagen vandaag ook een beetje anders sociaal zijn, een beetje minder sociaal zijn?'
Ik sta op en merk dat ik tegen mijn gewoonte in mijn lege koffiebeker op tafel heb laten staan. 'Nou, nou,' hoor ik achter me, 'nou nou.' En daarna hoor ik de deksel van de vuilnisbak met een knal dichtvallen. Hoor ik hen iets zeggen wat lijkt op sociaal of klinkt het begin toch als met de a van anders. Hoe dan ook, ik loop fluitend de bakkende zon weer in, genoeg schaduw voor vandaag.

theekoepel
Park Hoge Veluwe 

Een 'gewone' zaterdagmorgen

'Nou die heeft zij beslist niet,' klonk het achter me uit de mond van een van de daar zittende dames. De groep was druk in gesprek met elkaar, hoewel ik als buitenstaander, er geen touw aan vast kon knopen. Het zou kunnen liggen aan mijn nog niet opgestarte hersenen op deze gewone zaterdagmorgen, het zou ook kunnen van niet. Tot nu toe was het deel van het gesprek dat ik gesnapt had, gegaan over het ook aanwezige hondje dat maar één soort chips lust. Deze bewering werd aangevuld met de informatie van een andere dame uit het gezelschap. Haar pas, te vroeg overleden hondje lustte alleen chocola van de duurtse banketbakker in mijn woonplaats. 'Waar zou dat hondje aan overleden zijn,' dacht ik. Hé,' constateerde ik,' mijn hersens zijn opgestart.' Maar ondanks dat bleef het vreemd dat een man zijn dochtertje, die besloten had een andere richting uit te gaan dan hij, op haar kop aan haar voeten meenam in de door hem gekozen richting. Het bleef vreemd dat de puber die op zijn manier druk doende bezig was, minstens tien minuten nodig had om met twee simpele tyraps een vlag aan een dranghek te bevestigen.

Luid bellend kwam ze aan het terras in het voetgangers gebied voorbij gefietst. 'Waar is dat voor nodig,' reageerde een dame uit de groep achter mij, ' je hoort hier niet te fietsen.' 'Ach' zei een ander,' iedereen heeft zo zijn eigen talent.' 'Nou den deze hèt die zeker niet,' reageerde de andere dame fel,' dat zie je toch zo!' 'Inderdaad,' dacht ik met trage hersens, 'de ene houdt zijn kind op de kop, de ander voert zijn hond chips van een duur merk, weer een ander gaat voor zijn hond in de rij staan bij een dure banketbakker, maar oh wee als je bellend door de stad rijdt, dat doe je op een gewone zaterdagmorgen niet!' Ik denk dat ik thuis maar weer even naar bed ga, opnieuw opsta en ik hoop dat de wereld dan, op deze toch gewone zaterdagmorgen, weer een beetje gewoon aanvoelt. Want mens oh mens, gij blijft mij verbazen.