Man met hond - Hoe heet u?
Man met hond
Sinds ik hier woon was hij voor mij 'de man met de hond'. Op vaste tijden liep hij voorbij, kletste wat met andere hondenbezitters en was tevreden. Vorige week was hij ineens 'man zonder'. Toen ik het hem vroeg, vertelde hij hevig geëmotioneerd dat de hond ernstig ziek was geworden en ze hem na 12 jaar bij hen geweest te zijn, in hadden moeten laten slapen. Iedere dierenbezitter weet dat dat erin hakt. Hij en zijn vrouw twijfelden nog of ze wel een nieuw hondje wilden, ze waren er nog niet aan toe. Hij leek jaren ouder, hij liep moeilijker, de glans was er af. Vanmorgen straalde hij weer als een verliefde puber, ze hadden toch een nieuw hondje genomen en echt wat een schatje, wat een wurmpje. 'Toch maar gedaan,' zei hij. 'Goed gedaan,' zei ik. Vanaf alle kanten kwamen de hondenuitlaters de nieuwe bewonderen. Het was niet meer stil, niet thuis, niet op straat, hij straalde weer. Ik liep verder en dacht, 'Dit wordt een goede dag, nee, is een goede dag!' Hij is weer 'de man met de hond' hondje in dit geval dus 'de man met het hondje'. De wereld is hier, ondanks wat er overal speelt, weer even 'heel'.
Hoe heet u?
'Mevrouw u mag best gezellig bij ons komen zitten,' klonk een helder erg jong meisjesstemmetje achter mij. De uitnodiging was aan mij gericht en ik draaide me om, daar stond een allerliefst meisje in een snoezig skipakje met vogeltjes. en ik schat zo'n vijf zes jaar oud. Ze zat met haar papa, mama en zusje achter mij aan een tafeltje en had mij blijkbaar al een tijdje zitten observeren. Ik zat alleen aan mijn tafeltje, met twee koppen koffie, omdat ik dan maar een keer hoefde te lopen en genoot van de stilte, iets wat mijn achterbuurmeisje nog lang niet op waarde kon inschatten. Gezellig was voor haar met iedereen waar je omgaf, zo hoort dat op die leeftijd. `Dat is heel erg lief van je,´ antwoordde ik, ´echt heel erg lief.´ ´Ja u zit daar zo alleen en dat is niet gezellig.´ Ik legde haar uit, dan hoefde ze zich daar geen zorgen meer over te maken, dat ik hier rustig zat omdat er carnaval was in de buurt van mijn huis en dat ik niet zo goed tegen dat lawaai kon. Dat snapte ze zo te zien. ´Hoe heet jij,´ vroeg ze met de rechtstreeksheid van een kind. Ik noemde haar mijn naam. ´Hoe heet jij?' vroeg ik. Ze noemde haar naam. Alle sociale rituelen waren hier mee afgerond, we kenden elkaars naam en dat was genoeg voor een 6-jarige. Hierna gingen we over op wat echt belangrijk is, de kwaliteit van haar ijsje. Nou dat was lekker zei ze. 'Maar is het niet erg koud, krijg je zo geen bevroren buik?' ´Nee, ´antwoordde ze, ´misschien wel een glijbaan in mijn buik.´ Dat kon niet erg zijn gezien het feit dat het stralend werd verteld. Die uitdrukking had ik nog nooit gehoord. Dus legde ze me die uit, dat het je mond inging en dan heel snel doorgleed naar je billen. 'Oh,' zei ik, 'de renkak dus!' Het woord werd even geproefd en daarna met een glimlach goed bevonden. Met een high five in de lucht namen we afscheid. Ze heette trouwens Myrthe, een naam die liefde en geluk betekent wat een mooie naam voor een bijzonder meisje, Myrthe.