Lekker warm - Daar dwalen de verhalen

Lekker warm

'Papa,' riep zijn puberdochter snoeihard door de trein, 'nu weet ik waarom jij en mama gescheiden zijn, dit trek je toch niet aan!' Ze had snel gegoogeld wat 'een lange mannen onderbroek' was, een onderbroek die haar vader vannacht in zijn hotelkamer gedragen had, hij was toch alleen vertelde hij en dit was lekker warm. Vader had vergoelijkend uitgelegd dat het een soort witte mannenlegging was maar daar was ze het, aan haar puberale verontwaardiging te horen totaal niet mee eens. 'Ach,' haalde vader zijn schouders op, 'het was lekker warm.' 'Als je er maar niet mee door ons huis gaat lopen!' Aan haar toon te horen kon hij dat ook maar beter niet doen, wilde hij het niet heel erg koud gaan krijgen…. buiten… helemaal alleen …. maar wel in zijn warme witte lange mannen onderbroek.

U zult snappen dat de hele treincoupé mee luisterde en heerlijk zat te gniffelen.

Daar dwalen de verhalen

Ik was op weg naar mijn vakantieadres en had besloten om via het Zaans museum te gaan, zo'n museum dat er altijd bij inschiet en dat is echt onterecht kan ik nu zeggen.

Ik had me al lopen verbazen over de hoeveelheid bedrijven en producten die hier hun oorsprong vinden en ik had me al aan een quiz onderworpen. Een lieftallige dame vroeg of ik wist hoe de koekjes heten en als ik dat goed had, kreeg ik een koekje naar keuze. Het ging zoals vroeger op de basisschool bij dictee, ineens was ik alles vergeten, wie vergeet nu froufrou maar de dame was vrijgevig en ik kreeg toch mijn koekje. Ik had al stiekem twee vergeten kassabonnetjes van twee dienbladen gepikt die doelloos achtergelaten waren. Met de streepjescode kon ik gratis van het toilet gebruik maken en gratis is gratis.

Nadat ik één bonnetje gebruikt had, ging ik verder mijn verbazing achterna. Ik wist niet dat Monet hier in de Zaanstreek geschilderd had, ja dat heeft hij dus en een van zijn schilderijen hing hier. Ik sjouwde verder langs allerlei blikjes en verpakkingen van bekende merken, zelfs de Lassie rijst komt hiervandaan en had dus niets te maken met die hond uit die serie waar ik deze rijst altijd aan verbonden had. Raar hoe hersens werken.

Nu liet ik mijn ogen even rusten op een ouderwetse trapnaaimachine, zoiets heeft mijn moeder ook nog gehad. Het oudere echtpaar stond naast me, hij het type lolbroek en zij lachte al heel veel jaren lief om zijn grapjes, dat doet liefde met mensen. 'Een naaimachine naait en een nietmachineniet!' gooide hij de ruimte in. Zijn vrouw lachte, ik niet hoewel hij mij verwachtingsvol aankeek, een nieuw publiek is soms wel fijn. Maar ik was gewoon te laat, het momentum was voorbij. Intuitief schakelde ik het digitale uitlegbord van Nederlands naar Engels, veinzend dat ik hem niet had verstaan. Maar zijn grapjeseer was zo wel gered en ik wenste zijn vrouw in gedachten nog veel sterkte met de weg naar de 3000ste herhaling van deze grap.

Zo nog snel mijn tweede bonnetje op maken en dan verder naar mijn vakantieadres, misschien wachten daar ook verhalen op mij, want waar mensen zijn daar dwalen de verhalen.