Klikgebit / Verwarring

Klikgebit

Na de zoveelste lockdown is de horeca weer open. Zo´n lockdown betekent ook geen verhalen die ik af kan luisteren, geen mensen waar ik me over kan verbazen, coffee to go betekent dat iedereen ook meteen goot en dat een verhaal zich niet kan vertellen. Maar waarom mijn eerste afgeluisterde verhaal juist over dit onderwerp moest gaan, al had ik tien jaar in lockdown gezeten dan had ik me nog op een ander thema dan 'het kunstgebit' verheugd. Ik hoef niet in geuren en kleuren mee te genieten van het wel en wee van slecht passende gebitten, over pinda's, plakkende snoepjes en de rest zal ik mijn lezer besparen, het werd mij niet bespaard. 'Ach,' zei zijn overbuurman, 'ik heb tegenwoordig een klikgebit.' Nou leek het me een man die in zijn jonge jaren inderdaad snel naar de meester liep om te 'vragen' of meester dat ook had gezien wat ... deed. Dus een klikgebit leek mij voor hem uitermate geschikt. Maar zijn uitleg van wat een klikgebit was, kwam niet overeen met mijn definitie, jammer. Dus zijn vrouw kwam niet in aanmerking voor een roddelgebit want wat er tijdens de lockdown overal toch was gebeurd en dan kwam het volgende verhaal met namen van degenen die het overkomen was. Waarschijnlijk zat er een smeuïg verhaal voor mij bij maar ik ben maar weggegaan, het kunstgebit was voor vandaag even genoeg. Wat zou een lachgebit met ons allemaal doen? Een mooie gedachte om eens over na te denken.

Verwarring

'En hoe gaat het ermee, al een beetje gewend aan je pensioen? 'vroeg mijn therapeut. 'Jongen, ik heb nog nooit zoveel gejankt als sinds ik met pensioen ben, net nog,' antwoordde ik, 'de tranen rollen me regelmatig over de wangen!' Ik zag verwarring aan de andere kant van de tafel, dit antwoord paste totaal niet bij het beeld dat hij zich in de loop der jaren van mij gevormd had en het ging zo goed in het begin, ik zag het hem denken. Nu heb ik vaker de neiging om midden in het verhaal te beginnen en dat was nu ook zo. Na een kleine pauze haalde ik hem uit zijn verwarde toestand, 'Ik fiets nu veel vaker en nu met die koude wind lopen de tranen me constant over de wangen!' Ik zag opluchting, hij kon mensen dus nog steeds goed inschatten. 'Kom, we gaan eens kijken waarom dat sleutelbeen niet mee wil bewegen,' zei hij. Aan zijn gezicht te zien betekende dit enig sleur- en krikwerk met een klein beetje wraak. 'Geen gekke dingen doen de komende twee dagen,' zei hij toen hij klaar was en met een lijst van 'mags' en 'mags-niet' liep ik naar buiten. Waarom had ik het gevoel of ik mijn linkerhand over de grond mee moest slepen en dat ik mijn arm morgen op moest rollen om er niet over te struikelen.  Mijn sleutelbeen kraakte en piepte dus daar had hij wel beweging in gekregen. Toch maar eens leren om een verhaal van voor af aan te beginnen vooral tegen mijn fysiotherapeut.