innerpiece of innerpeace - vreemd blijft het toch
Innerpiece en innerpeace
Zaterdagmorgen, vijf voor negen in de trein. Ze zaten te praten, hij en zijn vriend, hij was de prater, zijn vriend niet en het meisje had allang opgegevenen om naar de prater te luisteren. 'Weet je,' zei de prater,' als je jouw manier van denken niet met mij deelt dan zullen we nooit weten waar de kortsluiting tussen ons kan ontstaan.' De niet-prater viel door deze wijsheid overmand nog stiller dan hij al was. Ik denk dat ik kleine kortsluitingsvonkjes zag in zijn hoofd. 'Je hebt gelijk,' zei hij en daarna nam de prater het gesprek weer over.
Hij ging verder over zijn innerpiece, zoals ik het hoorde. Was dat een nieuwe term, een innerlijk stukje, het zou kunnen maar dat maakte wat hij zei wel erg vaag. Tot ik besefte dat hij het over zijn innerpeace had. De innerlijke vrede die hij bij zijn vriend aardig op de proef gesteld had.
De trein was in Den Bosch aangekomen en ik moest overstappen. Op het perron stond weer een prater, zeer luid en duidelijk stond hij de drie agenten die om hem heen stonden te vertellen dat zij het allemaal fout zagen en dat hij, het ging om zwartrijden, gelijk had. Zijn innerpeace lag duidelijk aan pieces voor zijn voeten. Die van de agenten niet, ze lieten hem praten, want ook praters doven uit, hoewel ik mijn twijfel had over de eerste prater in de trein. Onverstoorbaar, ze hadden duidelijk een zeer grote innerpeace, leidden ze hem naar de roltrap en namen de prater mee.
Mijn trein kwam er aan en ik stapte in op weg naar Amsterdam, op weg naar het museum waar mijn innerpiece altijd weer innerpeace vindt, ondanks het beroep dat die hectische stad op mijn innerpeace doet. In ieder geval kan ik concluderen dat ik op zaterdagmorgen om vijf voor negen in de stiltecoupé toch al heel wat geleerd heb.
vreemd blijft het toch