Heimwee naar het rolletje- Een gevecht om..
Heimwee naar het rolletje
De zon schijnt warm op mijn rug, zelfs het zand waarop ik zit is lekker warm, kortom een ideale stranddag hoewel het al eind september is. Ik zit en kijk rond. Het verbaast en verbijstert mij, hoe mensen van allerlei leeftijden hier op het strand zonder moeite in de selfiestand schieten. Ik vind mezelf dan altijd voor aap staan en mijn innerlijke stem zegt snel,' Doe normaal!' En dat doe ik dan ook gehoorzaam als ik ben.
De vier Spaanse mannen van in de veertig aan de waterkant zijn al minstens een half uur bezig met het zichzelf en elkaar in allerlei standen te fotograferen. Kijk, hier wijs ik onverschillig naar een meeuw en hier draag ik heel origineel de Scheveningse pier op mijn handen. Hier jaag ik jeugdig rennend de meeuw weg en moet eens kijken naar mijn uitgestrekte armen hoe blij ik ben. Alles moet op het kleine schermpje van de gsm teruggekeken en gekeurd worden en veel moet gewist en opnieuw gedaan worden, ze zijn er maar druk mee.
Soms verlang ik nostalgisch terug naar de magie van het fotorolletje. Zesendertig foto's of dia's kon je maken met een rolletje. Daar werd over iedere foto nagedacht. Dan kwam de spanning van het laten ontwikkelen en kijken of de opnames gelukt waren. Die magie is weg maar bedenk ik me terwijl ik mijn vest uittrek, ook de dia-avondjes zijn weg. Avondjes waarvoor je werd uitgenodigd om de opnames die tijdens de vakantie waren gemaakt te komen bekijken. De borrelnootjes en de sigaretten in het glas (toen mocht dat nog gewoon) stonden klaar, sigaren kwamen altijd uit eigen doos. Iedereen klaar…. starten maar! Hier zie je x, ik noem de personen maar allemaal x, voor de ingang van de camping staan, daar zie je x de afwas doen. Kijk hier houdt x de schuine toren van Pisa tegen anders valt het ding om. Hier zie je ons met onze buren van de camping, leuke lui joh, we gaan er binnenkomt op bezoek en zo worstelde je door tot aan de pauze. Na de pauze kwamen de dadels gevuld met monchou en de blokjes kaas met stukjes ananas en de resterende zestig dia's.
Wat is er eigenlijk veranderd vraag ik me af terwijl ik mijn vest netjes opvouw, eigenlijk niets. Hoewel, niemand heeft nog een selfieavond georganiseerd, niet dat ik weet tenminste. Foto's op de gsm verdwijnen op instagram of een ander platform en worden veel minder op avondjes gedeeld. Dat vind ik wel jammer want dadels met monchou zijn erg lekker.
Oh kijk, het Spaanse model heeft iets nieuws, kijk hier spring ik over een golf. Dat gaat helemaal verkeerd en zijn gsm valt met een niet te horen splash in het zeewater. Gelukkig zijn maten leggen het gebeuren vast, lachen, leuk voor instagram straks, net zo leuk als de foto van x die door zijn campingstoel zakte alleen die is niet door de rest van de wereld bekeken.
Een gevecht om
Ik liep van de bioscoop naar het station, mijn hoofd nog bij de film. Ineens rende er een ietwat verwaarloosde man met een tas, in zichzelf pratend, aan mij voorbij. Aan het geluid te horen zaten er lege plastic flesjes in de tas. Niet lang daarna volgde er een vrouw, ook ietwat verwaarloosd, luid tierend en vloekend rende ze achter de man aan. Ik denk dat het, haar verwensingen horend, haar boodschappentas met lege flesjes was die hij zich toegeëigend had. Daarna onstond een kleine intense strijd om de tas, in de huidige wereld is het spreken van een oorlog iets te veel. Maar ook hier ging het om meer dan een tas met flesjes. Het stemde mij hoe dan ook verdrietig een gevecht om statiegeld, een gevecht om een boodschappentas gevuld met lege plastic flessen.