Gamsahayo- meer hoeft niet

Gamsahayo

Er trekt een Aziatische tsunami door de tassen die aan de rekken hangen. Vier dames hebben zich er op gestort. Ieder exemplaar dat in de smaak valt, wordt uitgebreid aan de anderen ter goedkeuring aangeboden en zoals te verwachten valt met vier dames, ook weer teruggehangen, afgewezen door het vrouwenfront. Dat terughangen gebeurt willekeurig of een haakje vol of leeg is, maakt niet uit er past altijd nog een tas aan.

Een paar dagen terug zagen we de eigenaar bezig met het sorteren en verhangen van alle tassen, een nutteloze bezigheid leek het ons toen. Nu zien wij, mijn reisgezel en ik, voor zijn en onze ogen de komende invulling van zijn komende twee uur ontstaan. In een voor mij onverstaanbare taal wordt door de vrouwen verder onderhandeld, dan draaien ze zich als een militaire colonne om, eentje heeft en dat woord versta ik ook 'Angebot' ontdekt. Ook dat rek wordt vakkundig gereorganiseerd en ui onderhandeld. 'Andere Farbe?' vraagt een vrouw terwijl ze luid roepend naar binnen loopt. Die had hij dus duidelijk want ze komt met een andere kleurstelling naar buiten. Deze valt in de smaak bij de rest van de tsunami. Het rode tasje wordt het niet en de bruine wordt het wel. Gelukkig voor de eigenaar reorganiseren ze zijn goederen met één hand, in de andere hebben ze hun Handy, stel dat ze deze exercitie dubbelhandig hadden uitgevoerd.

Een vrouw is op het bankje gaan zitten, zij had van het begin af aan al weinig tasseninteresse, ze had al een economisch heuptasje. De andere drie van het vrouwenfront raken uitgeraasd en de eigenaar haalt opgelucht adem. Ach arm, hij kent de vrouwen niet, de tassen zijn wel klaar en betaald maar nu wacht het rek met hoeden en dat met zonnebrillen. Vroeger keek je in de spiegel of iets stond of niet, tegenwoordig maak je een selfie en nog een en nog een en nog een. Raar maar hiervoor geldt wel een individuele keuze, hierover wordt niet overlegd. Langzaam wordt het bankje naast de vrouw die er al zat gevuld, al hun aankopen worden nog eens aan haar geshowd, compleet overbodig natuurlijk omdat iedere tassenaankoop een collectief besluit was maar als opgetogen kleuters bekijken en keuren ze alles opnieuw. Iedere symbolische herkeuring gaat gepaard met goedkeurende geluiden, ja natuurlijk keur je je eigen beslissing op het eind niet af.

Ze zijn klaar hun oude tassen worden moeizaam in de nieuwe gepropt. Er was namelijk niet eerst economisch bekeken hoeveel vakken die nieuwe tas eigenlijk had, zonnebrillen worden opgezet en de hoeden volgen dezelfde weg. Ze kijken rond als haviken opzoek naar een nieuwe prooi. Ze zien de ijscoboer en begeven zich daar naar toe. Het is alsof ik de ijscoman zie schrikken en ik hoor hem bijna twijfelen of hij snel zijn tent zal sluiten tot het front voorbij is, te laat.

Ze zijn klaar en compleet, ze hebben tassen, brillen en petten en een ijsje en wat daar zo prachtig aan is, ze kunnen alles werkelijk met één hand, de Handy heeft de rechterhand niet verlaten. Dit vergt jaren training om dit alles zo handy te kunnen doen. De rust keert weer, ik bestel nog eens iets voor ons en merk dat zelfs de zon achter de wolken te voorschijn komt. Het front is voorbijgetrokken voor nu althans.

Na een half uurtje komt de tassenman, hersteld van de overval, naar buiten en begint aan zijn herstelwerkzaamheden. Aan zijn glimlach te zien heeft deze eenhandige tsunami behoorlijk wat opgebracht. Ik bedank, zoals dat op Oosterse wijze hoort, dit vrouwenfront, gamsahayo namens hem voor zijn dagopbrengst en namens mij voor dit verhaal. Gamsahayo. 

meer hoeft niet

ik heb een stad gevonden

met een plein

en een terrasje

een plein vol met mensen

die ik bekijken kan

de bakker zet mijn koffie

met iets lekkers

alleen vandaag

een stad

met mensen op het plein

een moeder die geoefend moppert

op haar volwassen dochter

een straatmuzikant

die zachtjes trekharmonica speelt

een bruidspaar onder de confetti

spelende kinderen

een terrasje

een bakker

een kopje koffie

meer hoeft het niet te zijn