Een symbolische plek- Niet doorvertellen

Een symbolische plek

`Wat vindt u nu het mooiste gebouw hier?' De vraag werd, aan een vriend van mij gesteld door de jongeman die naast ons op het terras zat en de vraag overviel een beetje. 'Die eerste wolkenkrabber is toch wel een mooi gebouw,' was het antwoord en zo kabbelde het gesprek over ditjes en datjes verder. Mag ik bij u komen zitten vroeg hij de afstand verkleinend. Natuurlijk zeg je daar geen nee op en het gesprek ging verder over ditjes en datjes tot het moment dat hij het over het feit had dat hij ziek thuis zat en niet werkte op dit moment. Vanaf die mededeling praatte hij vrij non-stop door. Hij was nog jong toen hij zijn vader verloor, bleef met zijn moeder alleen achter en nu was zijn moeder gestorven. Gisteren had hij haar as verstrooid. 'Ja, dan zit je thuis in je eentje.' Aan zijn handenwringen te zien hadden de afgelopen dagen veel impact op hem gehad en hij zakte ook iets meer gebogen voorover, de last op zijn schouders was bijna zichtbaar geworden. De last op zijn schouders maakte de last die wij, mijn twee vrienden en ik, zelf ook al hadden gedragen voor even weer voelbaar voor ons. We gaven hem adviezen waar de woorden 'tijd geven' vaak in voorkwamen. Woorden die, als jezelf in zo'n proces zit, inhoudsloos zijn omdat juist de essentie van die woorden blijkt te zijn dat je zelf de inhoud aan die woorden geeft. Wij moesten weer verder en hij liep naar binnen, moest zijn drankje nog afrekenen en ging weg. Hij ging weg maar niet uit mijn hoofd, de hele dag is hij er geweest en menigmaal heb ik hem toegesproken, ik hoop dat hij het gehoord heeft. Een mens die even de behoefte had om met andere mensen te praten over iets zo persoonlijks als rouw. Hij komt er wel daar ben ik van overtuigd maar vandaag was het voor hem allemaal te zwaar om in zijn eentje te dragen. Ik hoop dat we hem hebben kunnen helpen dragen, als was het maar het halfuurtje aan de Oude Haven in Rotterdam, een haven wat een symbolische plek.

Niet doorvertellen

'Weet je waar ik zo'n hekel aan heb,' ze beantwoordde haar eigen vraag, 'aan klankbordgroepen.' Zo dat was eruit maar laat ik eerst de omgeving schetsen. Een schattig boerderijtje, een paar campingtafels, bomen en wilde bloemen, kortom de Hoge Veluwe op zijn mooist. Als zij, een ouder echtpaar en een jongere man en vrouw, stil waren geweest dan was de stilte tastbaar geworden. Nu werden haar klankbordgroepen dat. De oudere man was aan de beurt om iets persoonlijks in de groep te fooien, hij had een hekel aan mensen die beginnen of eindigen met, 'Mag je niet doorvertellen hoor.' Je weet hoe ik ben, zei hij tegen zijn vrouw, daar houd ik me niet aan, dan moeten ze het me maar niet vertellen. Het vertrouwen dat sommige mensen schijnbaar toch in hem stelden werd hier met het badwater weggespoeld. Het gesprek kabbelde verder, hoewel in zijn geval meer een gekanaliseerde woorden stortvloed. Weet je, volgende week gaan we .... doen. Ik laat even weg wat er op de ... werd ingevuld dat was behoorlijk privé. Nou nee, dat kun je nog niet weten, verbeterde hij zichzelf. Het hele verhaal spoelde onstopbaar uit zijn mond. Hij was klaar en eindigde, geloof het of niet, met de zin, 'Maar je mag dit nog niet doorvertellen.' Ik had bewondering voor de twee jongere mensen, die niet in de lach schoten en zijn eigen woorden herhaalden. Ze gingen weg, de stilte werd hoorbaar op deze mooie plek. Als je wilt weten waar de plek precies is gewoon even vragen maar niet doorvertellen hè.