Doventolk

'En toch zou ik u de iPhone ... adviseren!' Daar gingen mijn uren voorbereiding op zoek naar een nieuwe gsm. Ik liep tegen de randen van zijn geheugen aan, blijkbaar ook tegen die van deze verkoper, en aangezien ik alles al gewist had, op mijn phone en niet op de verkoper, wat er te wissen viel en dat niet meer hielp, werd het tijd voor een nieuwe. Ik had me ingelezen en mijn wensenlijstje was klaar, een groot geheugen en een klein toestel. Dus was mijn keuze op het toestel gevallen dat bij mijn wensen paste, met een dikke streep onder mijn. Op naar de winkel, de KPN-winkel in mijn woonplaats. Ik was ruim voor sluitingstijd aanwezig dus daaraan kan het niet gelegen hebben. Ik vertelde de jongeman, uit mijn hoofd, want ik loop zelf nog niet echt tegen de randen van mijn geheugen aan, wat ik wilde hebben. De jongeman deed of hij luisterde maar ja, ik zit in het onderwijs en mij hoef je niets uit te leggen over echt luisteren en doen of je luistert. Hij deed of hij luisterde en uit het niets kwam hij met zijn advies. Ik vroeg hem waarom. 'Nou, zo'n groot geheugen hebt u toch niet nodig!' Ik probeerde het nog een keer en somde mijn tweepuntslijstje weer op. Nou nee, ik zou toch een andere moeten nemen, als het aan hem lag. Dat lag het dus niet dus ben ik maar gegaan, misschien dat een doventolk tot hem door kon dringen, ik niet.
'Wat kan ik voor u doen' vroeg de aardige mevrouw die bij de deur stond. Meestal moet ik dan de neiging onderdrukken om te antwoorden met, 'Doe maar drie kroketten en een cola.' Nu hoefde dat niet, gewoon, het kwam niet bij mij op. Ik was uitgeweken naar de winkel in de grotere stad dichtbij en werd door deze aardige dame al bij de deur opgewacht. Ze typte mijn wensenlijstje in de computer in. 'Wilt u een kopje koffie,' vroeg ze, 'meneer ... heeft nog een klant en dan bent u aan de beurt, hij is de expert op het gebied van iPhones.' Jezus, ik kreeg een echte expert te spreken, het werd serious business.
Meneer ... kwam mij halen, stelde zich voor, droeg mijn koffie en meldde op weg naar zijn werkplek dat hij al gekeken had of het toestel dat ik wilde op voorraad was. Dat was. We vergeleken nog wel geheugens van andere toestellen, het was echt serious business, rekenden uit wat meer geheugen kostte, was het voor mijn eigen kop ook maar zo redelijk goedkoop, zochten uit of verzekeren nuttig was en na heerlijk gekeuvel over vroegere tijden waarin 285mb al heel wat was, over digibeten, digikloven, digitoekomst zette ik mijn digihandtekening en was ik de eigenaar van mijn nieuwe toestel. Wat een verschil in service binnen hetzelfde concern.
Op weg naar huis kwam ik langs de winkel in mijn woonplaats. Ik moest de neiging onderdrukken om te stoppen, naar binnen te lopen en mijn nieuwe aanwinst op de toonbank te leggen met de woorden: 'Kijk, deze bedoelde ik nu!' Ik denk niet dat hij mij begrepen zou hebben en ja waar vind je zo snel een doventolk!

Docent V te O

Op haar bapomaandag besloot docent V te O om naar Den Bosch te fietsen om daar op de Parade een heerlijk kopje koffie te gaan drinken. Ze had buienradar gecheckt en het zou niet gaan regenen. Wel stond er een fiks tegenwindje, maar dacht ze positief: 'Tegenwind op de heenweg, is wind in de rug op de terugweg!' Over de heenweg deed ze iets meer dan een uur.

Ze liep, ondanks haar bij elkaar geraapte kleding, want ja je gaat niet in je zondagse tenue fietsen, haar restaurant binnen. Ze bestelde een kopje koffie en een kop soep, dat kon er nog wel af aan het begin van de maand. Achter haar zaten zeven grijze mannen, in zeven grijze pakken met zeven nonchalant open geknoopte jasjes aan twee bij elkaar geschoven tafels. Zo te horen waren dit belangrijke mannen, want ze kenden de namen van alle ministers en spraken over hen alsof ze er dagelijks mee aan tafel zaten. Toen het woord onderwijs viel, lette docent V te O erg goed op.

Deze zeven grijze mannen vroegen zich namelijk af waarom er nog zoveel vrouwen in het onderwijs werkten. Belastingtechnisch was dit eigenlijk niet zo slim, ze konden beter thuisblijven, want zoveel verdiende je niet in het onderwijs. 'Oh,' dacht docent V te O, 'dat wij dat toch zelf niet bedacht hebben, hoe heeft het mij in veertig jaar onderwijs kunnen ontgaan dat er iets mis is met de salariëring! Onder welke steen heb ik geleefd! Wel fijn dat ze ons vrouwen naar huis sturen en niet de mannen! ´ De zeven grijze mannen in zeven grijze pakken praatten nog even door over de salarissen in het onderwijs.

Toen een van hen de zin: 'Ja maar het zijn maar HBO opgeleide mensen!' uitsprak vond docent V te O het tijd voor de afrekening. Niet met deze mannen maar met het lieftallige meisje dat de soep en de koffie had gebracht. Waarschijnlijk verdiende ze hier op maandag bij om haar studie te kunnen betalen, iets waar de grijze mannen geen gedachte aan zouden besteden. Hun gesprek ging over de bijtelling van de nieuwe Lexus. Een van deze grijzen wist precies het bedrag van bijtelling te noemen, een bedrag waar ik niet eens een nieuwe auto voor koop, van mijn leven niet!

Docent V te O stapte, na afgerekend te hebben, op haar fiets en om optimaal te profiteren van de wind in de rug, besloot ze dezelfde route terug te nemen. Ze moest wel oppassen voor de eikels, nee niet deze zeven grijze mannen in zeven grijze pakken met losgeknoopte grijze jasjes en uiterst grijze ideeën, nee de echte die uit de boom vallen als het hard waait. Ging het met mensen soms maar ook zo.