De laatste stap- Generatiekloof gedicht?
De laatste stap
Deze week bleek dat ik ergens tegen C aangelopen was, twee streepjes verschenen er. Voor het eerst was ik, sinds ik niet meer werk, ziek. Toen ik werkte was dat al weinig het geval maar toch is het anders. Als je werkt begin je je als eerste af te vragen, als je wakker wordt en je voelt je krikkemikkig, 'Kan ik gaan werken of niet?' Vaak komt het dan uit op een 'proberen en als het niet gaat, ga je naar huis,' er stond namelijk altijd wel een belangrijk gesprek of een belangrijke vergadering of proefwerk gepland. Of dat proberen altijd verantwoord was betwijfel ik achteraf maar ja zo ging dat in mijn werkende tijd.
Was het antwoord echt: 'Nee, er wordt niet gewerkt!' dan volgde het bijna schuldbewust bellen naar school, ja wij belden nog heerlijk persoonlijk maar schijnbaar ernstig ouderwets, tegenwoordig gaat het ziekmelden via een onpersoonlijke website. Ik meldde dan maar meteen wanneer ik dacht beter te zijn, dat is wel fijn voor de organisatie. Maar zoals veel mensen in het onderwijs weten, ik had beter nog twee dagen langer thuis kunnen blijven want je beter voelen thuis is heel wat anders dan je beter voelen in een klas vol met leerlingen. Ook ging ik na een of twee dagen rondhangen thuis met een letterlijk en figuurlijk dolle kop alvast proefwerken nakijken, want ja de kids wachten op hun cijfer.
Maar nu doorloop ik waarschijnlijk de laatste stap van pesionada worden. Ik hoef niet te bellen, ik hoef van mezelf niet te zeggen, wanneer ik weer beter ben, ik mag lekker aantuttelen en merk dan wel, 'Hé het is over! Ik mag weer naar buiten!' Tot die tijd zet ik nog eens een kopje thee, maak een tekeningentje bij een verhaaltje, hoest en nies wat in het rond en dat alles zonder figuurlijke deadline. Pensioen wat een rust als je gewoon rustig even ziek kunt zijn, echt een laatste stap.
Generatiekloof gedicht?
Uw fiets past er nog wel bij,' zei hij galant en schoof die van hem een klein stukje aan de kant. Ik schatte hem een jaar of vijftien en als een echte gentleman maakte hij plaats voor mijn fiets. 'Ze zijn er nog,' dacht ik en liep nadat ik mijn fiets geparkeerd had naar de roltrap, op naar mijn ochtendlijk kopje koffie. Hij stond voor mij met een dienblad vol ontbijt want zo te zien was hij nog volop in de groei. 'Nee,' hij had geen Hemapas zei hij tegen de mevrouw van de kassa. 'Daar ben ik nog te jong voor,' zei hij zich eerlijk verontschuldigend. ' Toch maar eens aanvragen,' zei het meisje achter de kassa,' je bent nooit te jong voor voordeeltjes.' 'Dat klopt,' zei hij, 'en fijn dat jullie tegenwoordig gratis wifi hebben!' Zie je dat had hij al wel ontdekt maar ik denk dat gratis wifi ook beter bij zijn leeftijd past dan een gratis kopje koffie, dat is inderdaad misschien wel iets voor oudere mensen, zoals ik en ik liet trots mijn Hemapas zien. Weer een aantal punten in de digitale pocket gescoord. En de generatiekloof van mijn kant dichtend, ja die gratis wifi bij een gratis kopje koffie is voor mij ook fijn anders zou dit verhaal niet nu al online staan. Zijn gratis koffietijd komt nog nu is hij daar nog veel te jong voor.