De vierde musketier

Vandaag was het weer eens een worsteling om de verpakking van mijn koekje, dat ik bij de koffie kreeg, open te maken. Ik stoei de wereld rond met botercupjes, kleine jampotjes met veel te kleine draaidekseltjes en allerlei ander klein spul dat het vertikt om zich door mij, zonder slag of stoot, mes of vork, te laten openen. Dit koekje had zich aangesloten bij dat leger klein dwars spul. Er stond natuurlijk een mooi pijltje op dat betekende, scheur mij hier open! Scheur mij hier open! Vergeet het maar, mijn fijne motoriek is daar niet fijn genoeg voor. Meestal biedt een mes of vork of lepel de uitkomst. Maar geen van deze drie Musketiers waren er vandaag om mij te redden.

Maar wel een buurman die naast mij zat te lezen terwijl ik zat te schrijven. Die zo af en toe eens opkeek en rondkeek. Hij zag mij worstelen en stak automatisch zijn hand uit. Net zo automatisch overhandigde ik hem mijn koekje. Dat klein rottig venijnig ding ging in zijn handen wel open! Geen weerstand, geen verzet, niets van dat alles. Normaal komen ze bij mij, als ik ze al open krijg, er in stukjes en kruimels uit. Nee, niets daarvan, in één stuk, glimmend heel, glimlachend bijna en met een uitdrukking van kijk mij eens een heel lief koekje zijn vandaag! Ik keek nog eens goed naar mijn buurman, dat had ik nog niet gedaan en ja ik kan me het staken van het verzet van mijn koekje in zijn handen wel voorstellen. Ja, ik denk dat ik ook een heel lief koekje zou zijn als... ach... Ik zei inwendig blozend dankjewel tegen hem. Maar dat was ook een dankjewel voor de koekjesfabriek die deze niet door mij te openen verpakking had ontworpen.... dankjewel koekjesfabriek.... dankjewel voor deze echte musketier die mij door jullie hulp te hulp moest schieten. Dankjewel!