Mevrouw Van B.// De zeven kleine T-shirtjes
Mevrouw Van B.
Voor het rek met de kranten had ik nog even getwijfeld, wordt het De Volkskrant, De Telegraaf of Het Brabants Dagblad. Maar om meteen een duidelijk statement af te geven had ik de Volkskrant gekocht. Met krant en al liep ik het terras op, gevuld met mensen die op alle tijden van een dag een kopje koffie kunnen drinken en dan heel lang kunnen blijven zitten, de pensionado's en da's. Ik behoorde daar sinds vandaag ook toe en wilde met mijn zelf betaalde en niet van het restaurant geleende krant een goede indruk maken.Terwijl ik de krant openvouwde en hem ietwat onwennig omhoog hield, moest ik ineens denken aan mevrouw Van B. docent handwerken op mijn middelbare school. Het was een feest als zij tijdens de proefwerkweek aan jouw klas werd gekoppeld. Niet omdat ze geen orde kon houden, ze was klein maar zeer fel, dus klooien dat liet je wel uit je puberkop, nee, ze had een zeer speciale tactiek om te surveilleren, met krant en zonnebril kwam ze binnen. Ze vouwde de krant open en daar zat een kijkgaatje in. Zo dacht ze ons op het verkeerde been te zetten, wij wisten namelijk niet naar wie ze keek.Wij wisten wel dat er door deze tactiek enorme dode hoeken ontstonden. Die dode hoeken werden aan het begin van het proefwerk snel gevuld door leerlingen die de extra spiekpunten goed konden gebruiken. Die dode hoeken waren spiekhemels! Viel er ergens 'toevallig' een pen, dan draaide de krant die kant uit en werden er in de tegenovergestelde hoek, antwoorden uitgewisseld . De resultaten stegen enorm! Menig docent zal gedacht hebben dat hij verrekte goed lesgegeven had in de periode voor deze proefwerkweek. Helaas, als docent K. P. of A. kwam, zakten onze resultaten dramatisch maar ja welk puberbrein houdt zich daar mee bezig en door het ontbreken van een centraal geregeld alles verklappend cijfersysteem zullen de pieken en dalen in onze cijfers nooit ontdekt zijn.
Mijn koffie is koud en ik kijk om me heen, ik zie mijn mede pensionado's en da's naar mij kijken.... de nieuwe doet iets vreemds... de nieuwe schrijft! Snel pak ik mijn krant en doe of ik lees, morgen de Van B. strategie toepassen en er eerst een klein gaatje in scheuren dan kan ik ongestoord rondkijken en de do's en da's observeren. Bedankt mevrouw Van B. misschien dat uw tactiek toch gaat werken. Maar wat heb ik nog veel te leren voor ik een do sorry een da ben, ben benieuwd of het mij gaat lukken, veel spieken dus....
De zeven kleine T-shirtjes
'Zorg dat je altijd netjes gekleed bent,' leerde mijn moeder mij al vroeg. Netjes betekende, schoon en zonder gaten. 'Zorg dat je altijd zo gekleed bent, dat je op ieder moment van de dag, ouders voor een formeel gesprek kunt ontvangen,' vulde mijn eerste directeur de dresscode 'netjes' van mijn moeder aan. Zo voorkwam hij heel wat discussie over teenslippers, docenten in korte broeken en spaghettibandjes bij vrouwelijke collega's. Raar, niemand van de collega's heeft daar eigenlijk ooit iets over gezegd. het was zoals het was.... netjes! Dus 43 jaar lang stond ik 's morgen voor de kledingkast met deze echo's uit het verleden, 'schoon, zonder gaten en netjes' in mijn oren en zo evolueerde mijn kledingkeuze zich tot wat hij nu is, casual en netjes, geen gaatjes en schoon en in staat ieder moment ouders in een formeel gesprek te woord te staan. Maar vanmorgen stond ik voor de kast en door alle drukte vorige week had ik geen tijd gehad om te wassen. Daar lag nog één T-shirtje in de kast, zo een die aan de enkele reis naar de kledingcontainer was ontsnapt, wel schoon maar wel met gat. In mijn pyjama naar de fysio gaan en daarna door naar de kapper was geen optie, dan zou ik wellicht alleen nog vandaag van mijn pensioen kunnen genieten alvorens ergens 'opgesloten' te worden. Dus dan maar de kapotte aan, alle echo's uit het verleden negerend ,en op de fiets op weg naar de fysio. Ik had constant het idee dat iedereen omkeek en wat was ik blij toen ik constateerde dat de plaatselijke kledingzaak open was. Daar hingen buiten op het rek zeven fijne T-shirtjes te wachten, ze voldeden aan de criteria en die hingen te wachten op mij dat wist ik zeker. Snel naar binnen, afrekenen, naar huis fietsen, omkleden en dan zou ik zeker nog op tijd komen voor mijn eerste afspraak, dan maar met de auto. 'Leuk T-shirt heb je aan,' zei mijn anders totaal niet in dit soort zaken geïnteresseerde therapeut. 'Ja, vind ik ook, net gekocht, zeven T-shirtjes, zeven identieke T-shirtjes, wit met V-hals en dun blauw streepje en 2 euro per stuk en netjes en schoon!' 'Zeven!' riep hij uit. 'Ja, zeven en ik had er al drie maar die waren in de was, en trouwens als het blikjes bier waren geweest roept niemand 'een sixpack!'... dus ik heb een sevenpack shirtjes gekocht.' Hij keek me aan met een blik waaruit ik opmaakte dat ik het ontstaan van deze keuze wel even diende uit te leggen. Dat heb ik gedaan en thuis gekomen heb ik ze netjes opgevouwen en in de kast op een stapel gelegd, zeven T-shirtjes opgestapeld in mijn kast als een barricade tegen de echo's uit het verleden.... wat een keuzerust zullen deze aankopen geven. En iedereen die het vreemd vindt, als het bierblikjes waren had niemand er iets over gezegd, toch!