Coupé 32 / Niet in haar bijt / Een kleine stap voor mij

Coupé 32

Het was rustig in de trein, mijn buurvrouw en ik waren de enigen in de hele coupé. We hadden elkaar ontmoet in de -totaal de verkeerde naam dragende- sprinter van Oss naar Arnhem, we waren aan de praat geraakt en praatten nu in de intercity vrolijk verder. Ik moest naar Frankfurt en zij moest nog verder richting Bazel. Ze sprak Nederlands maar mijn Duits ging iets vloeiender. Het was rustig tot in Düsseldorf eerst een krat bier onze coupé binnenkwam en daarna een groep jonge mannen die al menig krat weggewerkt hadden zo te zien. Toen ze zaten, hingen of half lagen, werden de obscene, vrouwonvriendelijke liedjes ingezet. Maar dankzij de God van de alcohol en de meer moderne God van de IPhone sliep de ene helft snel en de andere helft verdiepte zich in het nieuws ergens vandaan. Het werd weer rustig op zo af en toe een boer of een uit een ander gat komende lucht na. We hielpen de jonge soldaat met het opbergen van zijn bepakking en op naar Keulen. Het had genoeg reuring gegeven!
Helaas ik weet niet wat erger is, een groep boerende, ruftende jongemannen of een groep eindvijftigers die carnaval gevierd had in Keulen. De onbetwistbare leidster, zo'n Jo met de banjo type, hief om de vijf minuten het Keulen Alaaf aan. Shit de jongens werden wakker en lalden op de automatische piloot mee. De rust was weg maar door een tweede gemeenschappelijke poging van de God van de alcohol, die van de IPhone en daaraan toegevoegd een dosis moederlijk schudden van de trein, sliep de ene helft van beide groepen weer snel en de andere helft, vooral van de Keulengroep, vermaakte zich met achter hun krant roddelen over de andere groepsgenoten. (Ja ik heb goede oren.)
Mijn buurvrouw had een andere plaats moeten zoeken, dus ik verdiepte me in mijn boek over de zussen van Van Gogh en de geestesziekte die in de familie zat. Geestesziekte, ja zij hadden tenminste een geest, iets wat je van de, in coupé 32, toevallig verzamelde mensen niet echt kon zeggen. Hier zaten ronkende, ruftende jongemannen en ik hoopte iedere keer als een van hen richting wc waggelde, dat hij daar op tijd zou zijn. Hier zaten roddelende, Keulen Alaaf roepende eindvijftigers, met piepende gehoorapparaten, met vrouwen die hun man venijnig lieten weten dat de fun over was en hij weer in het strakke keurslijf van alledag werd geperst. Coupé 32, nee geen afdeling van het GGZ, gewoon toevallig bij elkaar gekomen mensen. Op Frankurt Flughafen, zwaaide ik naar mijn ex-buurvrouw en we riepen dat we, als we elkaar in Oss tegen zouden komen, een koffie bij de Hema gingen doen. Op naar de volgende trein, richting Frankfurt Centrum..... op naar het volgende verhaal.....en daarom houd ik zo van reizen!

Niet in haar bijt

Vanaf het moment dat ze binnengekomen was en mij had gezien, had ze me in de gaten gehouden. Ik was de vreemde eend in de bijt maar aan de manier waarop ze me bekeek, had ik het gevoel dat het meer haar bijt was, ik was de vreemde onvoorspelbare eend die rare bokkensprongen kon maken.
Ik was hier voor de muziek maar zat me, tot de zanger zou beginnen, heerlijk te vermaken met het observeren van een groep docenten die niet mijn collega's waren. Je had de snellestijgers, de blijvenstekers, het buitenbeen, de telievedocent, de zelfbewuste en de zelfonbewuste, ze waren er allemaal.
Zij had mijn aandacht ook getrokken, zo'n ietwat opgedroogd type vrouw waar eigenlijk alles fout aan is, pareloorbellen fout, sneakers glimmend fout, kapsel ernstig fout, bril fout, jasje fout de hele combinatie fout! In gedachten noemde ik haar de schoolbarracuda, zo'n type dat zich een weg vreet naar de plek waar ze de meeste macht heeft. Om haar heen stond haar potentiële voedsel zij dirigeerde de groep, zij bepaalde. En ik een stuk verderop zittend ver buiten haar bereik, ik was die vreemde eend, die ook nog eens niet te vreten was waarschijnlijk. Ze hield me in de gaten, en ik geamuseerd haar ook.
De singer/songwriter was begonnen met waar hij voor gekomen was, zingen, zijn eigen liedjes en liedjes van anderen. Vol overgave zong hij:'Your sex is on fire!" De hele zaal zong mee, ook de schoolbarracuda stond vol overgave voor het podium jolig mee te zingen. Dertig, veertig jaar geleden had ze dit als tiener willen nu, nu deed ze het in de rug gedekt door haar vissenschool te laat en te fout. 'Your sex is on fire!' herhaalde ze, met leutig zwaaiende armen erbij. Nou heb ik een groot voorstellingsvermogen maar ik kon me daar bij haar niets maar dan ook helemaal niets bij voorstellen!
Maar waarom krijg ik nu, toch al een paar uur later en zittend op de bank nog steeds niet het beeld van mijn netvlies van een schoolbarracuda wiens sex on fire is? Mijn voorstellingsvermogen had duidelijk even de tijd nodig om de losse elementen tot een totaal fout beeld om te vormen en dat door een aantal geestelijke barrières te proppen. Oorbellen fout, sneakers fout, bril fout, fire fout en sex is ex, ja zo'n soort vrouw.
Ze keek me, armzwaaiend, vernietigend aan toen ik schijnbaar zeer geamuseerd haar kant op zat te kijken. Maar ja een vreemde eend in de bijt vernietig je niet met een blik en ik glimlachte, de Mona Lisa waardig, mijn glimlach verder. 'This duck is on fire,' zong ik terwijl ik achteloos haar richting uitkeek en niemand zal mijn versie gehoord hebben alleen ik, de vreemde eend, maar niet in haar bijt.

Een kleine stap voor mij

'Als u uw pincode gaat wijzigen, dan kunt u het beste bij ons terugkomen, wij zijn zaterdag tussen dan en dan ook open.' Ze zei het zonder bijbedoeling, niet degenererend, puur als informatie dat dit echt het beste was en dat maakte dat ik niet ontplofte midden in de bank.
Ik was hier terecht gekomen, omdat een paar dagen geleden mijn creditcard geblokkeerd werd vanwege onregelmatigheden. Dat betekent, bleek toen ik de bank belde, dat digitale dieven zich toegang hadden proberen te verschaffen tot mijn digitale geldwereld. Ze hadden geprobeerd om een behoorlijk bedrag te roven, de schurken. 'Vroeger werden banken beroofd,' had ik semi grappig tegen de medewerkster gezegd die ik aan de lijn had, 'tegenwoordig word ik digitaal beroofd, wat een watjes! Waar blijft de bivakmuts en de wilde achtervolging.' 'Ach,' had ze gezegd,' hier bent u tegen verzekerd en het gaat er toch minder gewelddadig aan toe.' Daar had ze een punt en heel lief vroeg ze ook een nieuwe card voor mij aan.
Maar vanmorgen was al de beloofde 'levering binnen drie werkdagen' voorbij. Ik moest mijn card hebben, want ik wilde heel graag een aantal zaken bestellen, treinticket, airbnb en al dat soort zaken dat je tegenwoordig alleen met een creditcard kunt betalen.
En zo belandde ik in de vestiging van mijn bank, ik had de app al geraadpleegd maar kon nergens vinden of mijn card al onderweg was of zelfs aangevraagd was. Dit probleem legde ik de vriendelijke baliemedewerkster voor. 'Hebt u al in de app gekeken,' vroeg ze. 'Ja,' zei ik, 'maar dat ding is soms een beetje wazig.' Ik denk dat dit antwoord, en vooral het woord 'wazig', leidde tot een verkeerde conclusie en tot haar vriendelijke aanbod om terug te komen om samen met haar de pincode te veranderen. Ik, een vrouw op leeftijd, ze kon zo mijn geboortedatum zien, werd onder haar digitale curatele geplaatst, ja ik werd voor haar maatschappij duidelijk ouder.
Ik liep naar buiten en alle antwoorden spookten door mijn hoofd, de spitsvondige, de snijdende, de bij de enkels afzagende, alle soorten passeerden. Maar ik had haar geantwoord dat ik, als ik er niet uitkwam, zeker terug zou komen! Zij blij en ik blij en ik herinnerde me de woorden die ik sprak tijdens de opnames voor het landelijke journaal maar weer eens: 'Een grote stap voor mij, een grote stap voor de onderwijsgevende mensheid.' Het was 1996, de tijd dat pilot nog experiment heette en ik officieel voor de ogen van heel Nederland het eerste compleet digitale leslokaal in Nederland opende.
Een pincode veranderen zou een heel kleine stap voor mij zijn in die digitale wereld die met grote stappen voor de hele mensheid voortschrijdt maar ach wat had het voor zin om die vriendelijke baliemedewerkster af te katten? Dat had geen zin en terwijl ik in de auto stapte, bedacht ik:' Wow Vera, dit zou je tien jaar geleden anders opgelost hebben, iets minder rustig en iets minder beheerst... je wordt oud vrouwke, je wordt mild.' 'Vera en mild, een kleine stap voor mij... een grote stap voor de mij omringende mensheid.'

ps:
Bij thuiskomst bleek de brief met mijn creditcard én de brief met mijn pincode, heerlijk knus en vreselijk onveilig samen in mijn brievenbus te liggen. En de pincode veranderen... bleek niet echt nodig te zijn, deze kon ik, zelfs met mijn voor de maatschappij ouder wordende hersenen, makkelijk onthouden.