Altijd veel gepraat // DNA

Altijd Veel Gepraat

Gisteravond, na een lang telefoongesprek, had ik mijn plannen voor vandaag omgegooid. Niet dat het telefoongesprek mij daartoe noopte maar mij werd duidelijk dat ik iets essentieels vergeten was. Ondanks de steeds oranjer kleurende straten, reclames met juichcapjes, oranje auto's, plakplaatjes en wat al niet meer was aan mij voorbijgegaan dat vandaag, Nederland, zijn eerste E.K.- wedstrijd in Amsterdam zou spelen. En laat nu Amsterdam de stad van mijn bestemming zijn geweest. Aangezien ik inschatte dat het feest in het centrum en/of op het museumplein al vroeg zou beginnen, leek het me verstandig om mijn plan even iets uit te stellen. Dus vanmorgen op de fiets richting Den Bosch. Voor het museum nog snel een slottijd gekocht en met een stalen gezicht een half uur eerder dan aangegeven naar binnen gewandeld. In de zaal met de schitterende werken van Eva Jospin gemaakt uit karton, hoorde ik haar. Sommige mensen denken dat door het dragen van een mondkapje de ander meteen een gehoorbeschadiging heeft opgelopen, en zij was er zo een, ze praatte hard, zo hard dat iedereen ongewild de informatie over haar leerling in klas 5 te horen kreeg. Klas 5 vond ik vreemd, want we spreken eigenlijk altijd over groep 5 of V5 of H5 of T4 omdat die maar 4 leerjaren kent. Zij, de luidpratende dame en een vriendin, liepen op recordsnelheid door de zalen. De kunst was duidelijk bijzaak, wat zij te vertellen had, was hoofdzaak. We werden allemaal voorgelicht over de problemen die deze leerling had of veroorzaakte, (ik zal zijn naam niet noemen omdat Nederland erg klein is maar zij deed dat wel.) Het was een probleemkind. Tot nu toe had ik eigenlijk redelijk normaal pubergedrag gehoord. Een probleemkind, dat heb ik altijd een boude uitspraak gevonden, het is misschien een kind met een probleem en dat is heel iets anders dan een probleemkind. In de volgende zaal, gevuld met mensen en Dali's, werd verteld waar hij fysiek zat in de klas en nog even en we hadden zijn burgerservicenummer doorgekregen. Maar mensen zeg nu zelf, een bloedmooie zondag, niet te warm, niet te koud, lopend in een museum dat na vele vele maanden wachten weer open mag, gevuld met mooie kunstwerken en dan ga jij, powerlopend op je hakken, het over een leerling hebben? Had ze bovendien ooit van de wet AVG gehoord of was het in haar geval inderdaad Altijd Veel Gepraat geweest? De schuifdeur zoefde open en ik schoot er doorheen, even rust, even een barrière tussen mij en deze tsunami aan niet-om-gevraagde informatie. Ik wist dat het van korte duur zou zijn, dus besloot ik om binnenkort weer op mijn fiets te klimmen en weer richting Den Bosch te trappen. Ik liep het museum uit, de mooie zonnige zondag tegemoet, wie heeft er een probleem als je op deze dag, lopend langs mooie kunstwerken niets anders te vertellen weet dan het gedrag van een leerling? Wie heeft het probleem dan, wie heeft dan een probleem, zeg nou zelf.

Ik zit op een terras en omdat ik straks nog zo'n kilometer of 10 wil wandelen, ben ik aan een vroege lunch begonnen. Mijn groene boekje ligt voor me en ik kijk naar de titel op deze pagina 'Not-to-do-anymore-list'. Ja iedereen maakt een to-do-list voor na de dag van pensionering maar ik niet, dit zal niemand verbazen trouwens. Ik heb al twee aantekeningen gemaakt 1. opstaan als de wekker gaat of nog eerder, 2. wachten met naar het toilet gaan tot de zoemer is gegaan en nu peins ik over de andere punten. Zij verstoren mijn rust en denkproces, opa in een rolstoel, oma en schoonzoon en dochter van in de vijftig. De leeftijd is alleen voor de beeldvorming. Het is de eerste dag dat de mondkapjes af mogen en dat is dus ook de dag dat het onderling overleggen, lees onderhandelen over de plek op het terras is begonnen. Al die tijd hiervoor ging dat soepel, iedereen wilde snel zitten zodat het mondkapje af kon. Die noodzaak is weg dus het onderhandelen is weer gestart en de uitkomst lijkt een beetje op de huidige kabinetsformatie, niemand heeft gekregen wat hij wil. Opa zit in zijn goede pak het af te pikken in de stralende zon, dochter trekt een vestje aan want in de schaduw is het toch fris, opa's rolstoel blokeert de weg waardoor het hele terras spontaan de anderhalvemeter kluts kwijt is, oma is de bestelling gaan doen en schoonzoon duikt in zijn telefoon. Bijna had ik op docententoon gezegd:' Dit kan beter jongens, effe opnieuw binnenkomen en beter naar elkaar luisteren, meteen gaan zitten en graag binnen 30 seconde!' Mijn toon zou genoeg zijn om dit binnen 10 seconden te regelen want zo pak ik al ruim 40 jaar een druk binnenkomende klas aan. Maar ik pak netjes mijn pen en schrijf op, punt 3. geen docententoon meer. Oma komt aan met de koffie en schoonzoon zegt:' Dat kun je sneller als mij!' 'Dan ik, 'schreeuwt alles in mij uit, 'dan ik !' Ik hoop dat ik dit niet hardop gecorrigeerd heb. Ik schrijf op, punt 4 geen fouten in het taalgebruik meer corrigeren. Ik zucht want ik ben bang dat dit een lange lijst gaat worden van ingesleten gewoontes en afwijkingen of moet ik gewoon accepteren dat zolang lesgeven je DNA verandert en het dus niet meer te veranderen valt. In een flits zie ik in mijn rechterooghoek een bal aankomen, de bal van het spelende jongetje achter mij. Ik houd hem in dezelfde flits met mijn voet tegen..... ogen in mijn rug. Ik pak mijn pen, leg hem neer, scheur mijn not-to-do-anymore-lijstje uit mijn groene schrift. Glimlachend verfrommel ik het blad en ik stop de prop in mijn rugzak. Het zit gewoon in mijn DNA, 43 jaar onderwijs heeft daar iets in gewijzigd, ja en dan heb je helemaal niets aan zo'n lijstje toch?