Houden van / Soms luister ik wel / Het plaatsingslot

Houden van

'Fout nummer 1,' denk ik als hij begint te praten over zijn moeder. Nu weet ik niet zo gek veel van dit soort first dates maar dat je na nog geen vijf minuten over je moeder begint, lijkt me geen strak plan. Zij was als laatste aangekomen en na de gebruikelijke vraag of hij hier al lang zat en na zijn eerste leugen dat hij er net was (zijn koffiebeker vertelde een ander verhaal) was het gesprek langzaam op gang gekomen. Zij was eind twintig en hij iets ouder. 'Oeps, tweede fout!' Hij vraagt haar of ze echt 29 is. Volgens mij, lijkt mij dit ook een beginnersfout, trouwens je kunt maar beter nooit over een vrouwenleeftijd beginnen, beginner of gevorderde, niet doen! Ze knikt begrijpend, ze antwoordt zacht en beleefd en ontwijkt antwoorden met vrouwelijke charme, hij merkt het niet.
Beste jongeman naast me, ja jij, luister even goed. Mocht er na deze eerste, met tactische fouten gevulde date nog een tweede komen dan zou het weleens echte liefde kunnen worden of al zijn. Dan kun je maar een ding doen, houden! Ik bedoel houden van! Oeps fout nummer drie.... de lucht betrekt.

Soms luister ik wel

Vanmorgen, net nadat ik wakker geworden was, 'riep' Van Gogh mij. Dat doet hij wel vaker en dan weet ik dat het tijd wordt om naar Amsterdam of naar het Kröller Müller te gaan. Vandaag werd het Amsterdam en stond ik na een vlot verlopen reis me weer te verbazen voor een schilderij van Vincent zoals ik waarschijnlijk mijn hele leven me zal blijven verbazen over deze kunstenaar.
Au! De oude dame naast mij, raust haar rollator tegen mijn knie. Ze duwt door alsof ik een voorwerp of een etalagepop zonder gevoel ben. Ik kijk haar even aan maar helaas ik ben voor haar ook nog eens onzichtbaar. Ze zegt tegen haar vriendin met stok:' Kijk een Toorop, ja die heeft heel veel fases gehad! 'Kijk,' zegt haar vriendin en zwaait met haar stok tot vervaarlijk dicht bij het schilderij. Waar ze naar moet kijken ontgaat de rollator vriendin want die richt zich nu op mijn achillespees. Gelukkig ben ik nog zo'n twintig jaar jonger maar vooral twintig jaar sneller en ik manoeuvreer sierlijk tussen rollator en stok. De bejaarden zijn tegenwoordig bewapend! Ze vervolgen hun weg, vertellen elkaar allerlei wetenswaardigheden die niet op nieuwste inzichten maar ook niet op de oude inzichten gebaseerd zijn. In de tussentijd word ik steeds behendiger in het ontwijken van stok en/of rollator.
'Weet je,' zegt de rollator tegen haar vriendin, 'het is vandaag precies tien jaar geleden.' Haar vriendin hoort haar niet, niet omdat ze doof is maar omdat ze zo'n vijf meter verderop staat. Maar dat valt haar niet op en ze praat verder. 'Het is tien jaar geleden dat ik gevallen ben en sindsdien heb ik altijd pijn.' Dat laatste woord heeft haar dichterbij gekomen vriendin wel gehoord en zegt: 'Ja, je hebt wel pijn en pijn.' Daarna noemt ze de naam van een gemeenschappelijke kennis die echt pijn heeft, volgens haar.
De rollatordame richt haar rollator weer op mij, een kleine wraakactie of zo? Maar ik zet behendig mijn voet, met grote wandelschoen voor het wiel en voorkom zo een derde aanval.
Ik heb de benedenverdieping gezien en wandel naar de lift. Net voor de deuren dichtgaan, verschijnt er een stok tussen de deuren, de dames willen ook mee. Ik stap uit, want samen met de rollator en de stok in deze kleine lift, hoe groot is de kans dat ik er met alle twee mijn oren aan mijn hoofd uitkom. Je weet nooit waar zo'n ophol geslagen stok terecht komt, je weet nooit welk ledemaat bekneld raakt tussen rollator, ledemaat en liftwand.
De lift zoeft leeg naar beneden maar ik draai me om en loop weg. Boven zijn zij, die twee en ik hoef het gevaar niet echt op te zoeken toch. Ik ga, met al mijn ledematen en mijn twee oren nog aan mijn hoofd naar de andere tentoonstellingsruimte, op naar Van Gogh, de schilder die mij vanmorgen riep en waar ik steeds naar luister.

Het plaatsingslot

Ze zaten naast me, aan de andere kant van het gangpad, in de trein, hij weer vrijgezel na een relatie van tien jaar en papa van een dochter. Zij ook alleenstaand na een relatie van behoorlijk wat jaren en ook met kind. Ze kwamen elkaar in deze trein tegen, het plaatsingslot had ze naast elkaar in de trein gezet. Toevallig hoorde ik gisteren op de tv dat de meeste scheidingen plaatsvinden rond de vijfenveertig voor mannen en veertig voor vrouwen. Ze pasten perfect in dit plaatje. Zowel hij als zij hadden het goed voor elkaar, huisje, boompje, beestje, kindje en bootje, de caravan was duidelijk uit. Ze hadden alles, vertelden ze elkaar inclusief de leegte in hun relatie. Ze vertelden hun levensverhaal en natuurlijk herkenden ze veel in elkaars verhaal en werden allerlei details en grote lijnen dan door de een, dan door de ander bevestigd. Zoals ik, als mijn blindedarm net verwijderd zou zijn ook het verhaal van een ander net aan dat onderdeel geopereerd mens zou herkennen en bevestigen. En toch, soms weet je dat het daar best goed zit, de vragen waren echt geïnteresseerde vragen, de sfeer was ontspannen en het gesprek ging zoals het bij mensen gaat die elkaar al lang kennen, als je First Date kijkt op tv zie je dat ook, ja dit wordt iets, nee dit is kansloos. Ik kijk eens naar mijn buurman die het plaatsingslot naast mij heeft gezet, aardige vent, even gezellig mee gekletst maar daarna viel hij in slaap, nou niet echt een solide basis om op verder te gaan, maar de weg naar Berlijn is nog lang, wie weet wat er op het volgende station instapt en naast mij komt zitten. Het stel aan de andere kant van het gangpad heeft telefoonnummers uitgewisseld en ik wens ze echt dat het goed komt en dat het volgende station niet het laatste station voor hen blijkt te zijn. Mijn buurman snurkt, nee dat wordt dus echt niets...kansloos.
Mijn buurman wordt wakker hij moet er op het volgende station uit. We wensen elkaar een goede reis en met een guitige knipoog neemt hij afscheid.... shit dat station kwam dus net te vroeg.