Durf anders te zijn // Kopjes genoeg

Durf anders te zijn

Vanmorgen had ik besloten om te gaan wandelen in de beeldentuin van mijn meest favoriete museum op aarde. Deze week was besloten dat het weer mocht dus geen regen, wind of andere weersellende konden mij tegenhouden. Ik mocht weer, yes! Op de heenweg had ik al besloten dat ik appeltaart met slagroom bij de koffie mocht, het was feest en het afvallen daar ging ik morgen wel mee verder. Ik was de enige bezoeker in het hele park, wat een luxe, niet hoeven te kijken of mensen te dicht bijkwamen, er waren geen mensen alleen de bomen, de beelden, de regen, de vogels en ik. En ik moet bekennen het was best emotioneel om daar weer te lopen na zo´n lange periode waarin van alles op de wereld gebeurde en te zien dat hier de natuur gewoon zijn gang was gegaan ondanks ons. De bomen waren met de mooiste lichtgroene blaadjes getooid, de kleur waarom ik zo van de lente houd. En in het knal groene bos viel me die ene rode beuk natuurlijk meteen op. `Durf anders te zijn, 'dacht ik in een filosofische bui. Ik liep kriskras door de beeldentuin, mijn rijk vandaag en kwam bij het kleine overdekte beeldenpaviljoen aan.Soms ontmoet je mensen van wie je meteen weet dat die een verhaal te vertellen hebben, hij was er zo een. Hij fietste, ja als beveiliger mag je dat, door het paviljoen met beelden. Hij kwam op mij af en we raakten aan de praat. Eerst wat algemene opmerkingen over het nog steeds gesloten binnen museum, de coronacrisis en dat de hang naar de terugkeer van het oude normaal weleens een utopie kan zijn en dat we op moeten naar het creëren van een nieuw normaal. `Net als mijn zoon,´ zei hij, ´die heeft zijn hele leven omgegooid.´ Nu komt het verhaal dacht ik, en hoewel het regenwater zo ongeveer tot aan de rand van mijn waterdichte schoenen stond, bleef ik staan. Hij stond redelijk droog onder zijn dienstparaplu en ik besloot om thuis een warme douche te nemen en dan zou de kou wel uit mijn botten zijn. `Mijn zoon heeft zijn studie onderbroken om voor zijn opa en oma te kunnen zorgen!´ Wat bleek uit zijn verhaal, tijdens de eerste lockdown, toen thuiswonende ouderen en voldoende thuiszorg een probleem aan het worden waren, had zijn zoon zijn studie aan de universiteit stopgezet en had de zorg voor zijn hulpbehoevende opa en oma op zich genomen, hij was er bij ingetrokken en had er zo voor gezorgd dat ze niets te kort kwamen. Zijn vrienden deden de boodschappen en zo was alle zorg geregeld. ´Ja,´ zei hij,´ en toen, tijdens de tweede lockdown, stierf opa en kwam oma alleen te zitten. Ook toen is hij gebleven en heeft zijn hele leven omgegooid. Hij is nu voor verzorgende gaan studeren want dat is zijn roeping geworden. Ja mevrouw dan ben je drieëntwintig en dan neem je zo´n besluit. We vonden het nogal wat maar hij wil het zo en we zijn apetrots op hem.´ Aan zijn ogen kon ik zien dat hij er geen woord van gelogen had. Ik vertelde hem het verhaal van het bos en de boom waar ik net langs gekomen was en dat ik toen gedacht had: 'Durf anders te zijn.´ En dat zijn zoon dat gedurfd had.' Ja mevrouw, dat durfde hij inderdaad, anders te zijn, zichzelf te zijn, inderdaad.' Hij stapte op zijn natte zadel en fietste weg, in de richting van het bos met de boom, misschien dat hij de boom nog nooit gezien had, daar zo staand tussen al die andere bomen, vanaf nu zou hij die boom wel zien, misschien als symbool voor zijn zoon. ik liep weer verder. Toch eerst maar een warme kop soep halen, een beetje opdrogen anders wordt mijn auto zo vies en dan naar huis. Het was een mooie dag geworden met veel meer dan alleen een bezoek aan een beeldentuin.
Nawoord

Soms krijg je verhalen van mensen cadeau, dit was er zo een. Een verhaal waarvan ik vond dat ik het op moest schrijven, omdat zijn zoon misschien wel de basis heeft gelegd voor ons nieuwe normaal, ons nieuwe normaal waarin we naar elkaar omkijken en om blijven kijken. Ons nieuwe normaal waarin we de virus wapsies of hoe ze ook mogen heten, achter ons gelaten hebben, ons nieuwe normaal waarin we allemaal die ene boom zijn, waarin we allemaal anders kunnen zijn.

Kopjes genoeg

`Ik begrijp er niets van, ´zei de ene vriendin tegen de andere. ´Je kunt me dit honderd keer vertellen maar het staat zo ver van me af!´ Ze liepen aan mijn tafeltje op het buitenterras voorbij. Ik had me er net genesteld met twee koppen koffie, dat scheelde een keer op en neer lopen met mondkapje op, route kiezen en dat soort keuzes die in ons leven gekomen waren. De ene vriendin, die niet begrepen werd, keek me aan en ik kon niets anders doen dan antwoorden of bemoeide ik me er gewoon even mee en heb ik daar ´geen herinnering meer aan.'´Ik snap u helemaal mevrouw, ik snap u helemaal.´ Ze keek me opgelucht aan, een medestander een medevoeler. ´Ik snap u helemaal want over zes weken stop ik ook met werken, dan is alle tijd weer vrij besteedbaar door mij! Wat een luxe maar ook wat een zee om te vullen.´ ´Wat gaat u doen,´ vroeg ze nieuwsgierig. ´Ik ga me leren vervelen,´ zei ik, ´iets wat ik tot nu toe in mijn leven niet gedaan heb.´ ´Ik ga om vijf uur in de morgen thee drinken in mijn tuin en daarna weer naar bed.´ ´Dat idee schrijf ik op, dat ga ik ook doen. En ik ga een boek uitlezen zonder naar bed te moeten, omdat je de volgende ochtend weer fris moet zijn, gewoon de hele nacht doorlezen, zalig doorlezen.´ ´Ik ga in het gras liggen,´ zei ze en dan niets maar ook niets doen.´ En zo fantaseerden we er lustig op los.´ Haar vriendin begon ook ideeën te generen en fantaseerde lekker mee. ´Nog zes weken,´ zei ze, ´het wordt wel steeds zwaarder die laatste loodjes. ´Ach,´ zei ik,´ ik zit in het onderwijs en we spreken al jaren over de laatste loden en dat is dit jaar niet anders. U komt er wel gewoon lekker aftellen wat is daar mis mee?' 'Eigenlijk niets,' antwoordde ze. Ik had mijn kopjes opgepakt om ze netjes op de plek voor de lege kopjes te gaan zetten. Onze over-zes-weken-tijd zou ook zoiets zijn, een leeg kopje om te vullen met wat je zelf wilt tot het vol is. Terwijl ik mijn lege kopjes terugzette tussen de vele die er al stonden bedacht ik: 'Kijk er zijn kopjes genoeg om te vullen, een in-het-gras-lig-kopje, een boek-lees-kopje alleen het me-leren-vervelen-kopje ja, eerlijk gezegd, dat zal wel leeg blijven ben ik bang, niet alle dromen hoeven uit te komen.
Voor de bundel: Nog even dit