Bijna / De moderne plagen van een verhuizer / Alleen voor vrouwen

Bijna

Hier sta ik achter in de kerk waar de Farizeeërs, de tollenaars en de leugenaars horen te staan. Bij de laatste groep hoor ik, ik heb vandaag gelogen over mijn leeftijd. Nee, niet zoals vrouwen meestal doen namelijk iets minder, nee ik deed het met iets meer. 'Bent u 65?' vroeg het Hongaarse kaartjesverkoop meisje aan mij en ik zei: 'Ja.' Het in het Nederlands er bij gedachte maar niet uitgesproken 'bijna' heeft ze niet gehoord. Maar daarom sta ik wel hier achter in de kerk, waar ik een bezoekerskaartje voor kocht, want dat niet uitgesproken deel, maakte mij wel tot leugenaar. Een tijd geleden zou ik nog beledigd zijn geweest door deze vraag, die tijd is voorbij. De handelsgeest heeft het gewonnen van de trots. Want door mijn leugentje viel ik wel in een andere prijsklasse. Het verschil was nu €1,50. Dat klinkt als weinig maar het betekende wel een bolletje chocolade ijs van superieure kwaliteit extra! Een bolletje donkere chocolade, ja zo'n overheerlijk bolletje waar je soms van droomt, zo'n bolletje bedoel ik, zo'n watertand bolletje waar je goede zin van krijgt en zeg nou eerlijk, zo'n bolletje is toch een leugentje waard. Daarom sta ik hier achter in de kerk, een vrolijke leugenaar met goede zin van bijna 65 jaar, bijna...

De moderne plagen van een verhuizer

Soms lijkt het of ik met het plan om te gaan verhuizen ook allerlei slapende krachten in mijn huis geactiveerd heb, de moderne plagen die een verhuizer kunnen teisteren. Plaag één, de nietjesplaag. De ondervloer op zolder zat met ongeveer vierduizend nietjes vast. Ieder nietje heb ik stuk voor stuk verwijderd. Plaag 2. De lijmplaag. Iedere vloerbedekking legger had sinds 1980 de trapbekleding met voor de eeuwigheid bedoelde hoeveelheid lijm (niet op waterbasis) vastgeplakt. De derde plaag. De ondervloerplaag. Er bleek, onder het laminaat een andere ondervloer te liggen dan die waar ik jaren geleden voor betaald had. Plaag 2 herhaalde zich. Ook hier zat de hele vloer onder de lijm. Plaag vier, de muurvastzittendevensterbankenplaag! Maar met behulp van een dommekracht (een apparaat) en een slimme kracht (een mens) werden die toch verwijderd. Plaag vijf werd zichtbaar, de zwartekitplaag! Op iedere vensterbank (twee lange en een korte) zaten veertig dotjes van zwarte dotten op mij te wachten om verwijderd te worden. Iets wat de dotjes niet zonder slag of stoot lieten gebeuren. Plaag zes, devalhaaraanplaag! Een scherp voorwerp in een vuilniszak ritste mijn been open, dichtplakken die scheur in je vel en doorgaan. Plaag zeven, de ikwilnietverhuizenplaag. Ach dacht mijn oude wasmachine, dat is voor mij veel te veel gedoe, en na veertien jaar trouwe dienst, begaf hij het, vol met water, vol met wasgoed, gestorven in het harnas dus. Plaag acht, delekkageplaag. Ineens komt er water uit de waterleiding op een plek waar het niet hoort te gebeuren. Snel het kraantje dichtdraaien, dat had daar na dertig jaar ongezien niets doen daarboven, geen zin in en begon spontaan mee te lekken! Moet zeker gedacht hebben, wat dat gat kan, kan ik ook.
Maar alle plagen zijn tot nu toe overwonnen met behulp van vriendschap, pleisters, papieren zakdoeken (Ja ook ik jank weleens uit frustratie) en de verzekering.

Volgende week vrijdag zal de Rode Zee zich splitsen en mij vrij doorgang verlenen naar mijn beloofde land, mijn nieuwe stek! En nu gaten vullen, dom werk dat je kop zo lekker leeg maakt en hopelijk leeg houdt.

Alleen voor vrouwen

Ja meiden ik richt me even alleen tot jullie, want ik wil mijn licht laten schijnen op iets wat ons alleen aangaat, de vrouwenemancipatie.
Zoals jullie weten, ben ik druk bezig met verhuizen en terwijl ik bezig was met rechtzetten van alles wat tegenviel, kwam ik tot de conclusie dat dat emancipatie gedoe zoiets is als een Brexit with no-deal. We hopen er beter van te worden maar weten eigenlijk dat dat weleens niet zo zou kunnen zijn.
Wat was er trouwens mis met het fabriceren van nutteloze borduurwerkjes, het bespelen van harp of luit in een mooi groot kasteel? Niets toch? Met onze handen, die alleen gemaakt waren voor borduren en snaren, en niet voor het wegschrapen van kit, stuurden we ook ons personeel aan en nog belangrijker, stuurden we de mannen op jarenlange kruistochten. Die jaren dat zij weg waren, hebben we ons daarin verveeld? Nee toch.
Maar langzaam sloop de gedachte aan zelfde rechten, zelfde salaris, zelfde carrière ons leven binnen. Fake-news zouden we nu roepen! Hier zitten de Russen achter, die willen onze maatschappij ontwrichten, dit geloven we niet, dit doen we niet Nou we geloofden het wel en de 'vakbond' in ons hoofd, de logica, legden we het zwijgen op met woorden als, uit liefde, het is een proces en we hebben het beste uit twee werelden. (Het beste hoeft niet altijd goed te zijn, kan ook het minst slechte van het slechte zijn,)
Wat hebben we er voor in de plaats gekregen, 3000 nietjes in een vloer waar honderd meer dan genoeg waren geweest. Een man die het gemis aan een kruistocht, of een goed intiem gesprek met zijn dokter, moet compenseren met 2900 nietjes te veel. En wat te denken van de man die lustig zwarte kit door je huis spuit, minimaal drie tubes. Ook maar op kruistocht sturen of ook naar de dokter? Nee we sturen de mannen niet meer op kruistocht, we doen wat we altijd doen, we ruimen hun rotzooi op.
Ja meiden, we zijn ook nog eens slechte onderhandelaars en zitten nu met een cao opgescheept waar we het mee zullen moeten doen. Staat trouwens het beroep huisvrouw bij de zware beroepen in de pensioenonderhandelingen? Nee toch, voor hen, de mannelijke onderhandelaars, zijn we dus nog steeds de bordurende en luitspelende klasse met ongeschonden zachte handjes. Zou dat een verklaring kunnen zijn voor de vele nagelstudiootjes die je overal ziet, een vrouwelijke hang naar handen die alleen hoefden te borduren, harpspelen en wuiven?
Ik weet dat ik de essentie van de emancipatie nog niet heb doorgrond maar helaas, op naar de waterpomptang want ik moet mijn wasmachine nog ontkoppelen en daarna de trommel vastzetten met van die plastic dingen. Dingen die me minimaal twee nagels gaan kosten. Oh wat verlang ik naar borduren, luitspelen en een kasteel....