Geslaagd / Bruisballen
Vandaag ben ik volgens mij met een ruime negen geslaagd voor mijn diploma 'Gepensioneerd'. De eerste stap was wennen aan de prijzen die je buiten het vakantieseizoen betaalt. Dit betaalde ik toen ik werkte voor één nacht, nu betaal ik het voor een midweek. Checken dus, klopt dit, klopt dit prijsje of zit er een addertje onder het gras. Maar door regelmatig oefenen en veel praktijkervaring ben ik hier aan gewend geraakt. Stap 2 was het wennen aan de fiets op de fietsendrager. Niet het erop zetten maar het er mee rijden op de snelweg. De eerste ritten was het iedere 5 seconden kijken of de fiets nog op- zijn plek stond. Raar eigenlijk, want wat helpt kijken nu eigenlijk, mijn blik had geen telepathische of magnetische krachten dus of die fiets de ene of de andere 5 seconden zou vallen, zou niets uitmaken. Iedere auto die mij inhaalde kwam veel te dicht voorbij en had, dacht ik de fietsendrager met fiets niet gezien. Ook hier ben ik aan gewend geraakt, een steentje dat tegen de bodem van mijn auto tikt is niet meer de meeste essentiële schroef in mijn fietsendrager die losgetrild is, nee het is gewoon een steentje. Ik scheur de rotondes weer ouderwets rond, zoals voor het fietsendragertijdperk. Stap 2 is dus ook afgerond. Maar waarom ben ik vandaag geslaagd? Vandaag heb ik stap 3 gezet, oftewel stap 1 en 2 gecombineerd. Ik ben op vakantie voor een prijsje waar ik tijdens mijn werkzame leven van droomde en ik heb mijn fiets meegenomen. Als een volleerd gepensioneerde reed ik naar Den Helder en de boot op, op weg naar mijn vakantieadres. Als een volleerd gepensioneerde reed ik het vakantiepark op. Ik was geslaagd, vond ik althans, alles was in alle rust en heel op de plek van bestemming aangekomen. Ik was nog net voor de jaarwisseling een volleerd afgestudeerd gepensioneerde. Ik denk dat ik op oudjaarsavond maar eens buiten ga staan met van die sterretjes en ga staan zwaaien en zingen: '2022 kom maar op, ik ben als afgestudeerd gepensioneerde helemaal klaar voor jou!' Hoewel die sterretjes, ik was daar als kind hartstikke bang van hoe men mij er ook van trachtte te overtuigen dat ze veilig waren. Nou dan laat ik die sterretjes maar weg, de feestvreugde zal er niet minder om worden, misschien hier ook een beetje vaker oefenen, zou het helpen?
Bruisballen
Er zijn van die kinderen die zijn onstuitbaar, niet omdat het ADHD-ers zijn maar gewoon omdat ze bulken van de levenslust. Dit manneke is er zo een. Ik denk dat hij een jaar of drie is. Hij kwam joelend het pad naar het strand afgerend, hij joelde door de plassen koud zeewater die er stonden en hij ging joelend aan het golfje springen. Het zal vandaag maximaal 4 graden zijn geweest maar van de kou trok hij zich niets aan. Zijn ouders schoten ook niet in de stress en vader pakte zijn jasje aan en ze zullen wel gedacht hebben, thuis gaat hij onder de douche of in het warme bad. Zijn iets oudere broertje, iets bedachtzamer begon langzaam aan maar hij werd meegesleurd in het spel van zijn kleine broertje. Ook de tackel deed vrolijk mee. Dit zijn van die bruisbal kinderen, ze maken je bad net iets specialer en de lucht geurt net iets frisser, je bent niet iets verkwikter als je uit het bad stapt. De zon ging langzaam onder en ik stond maar eens op, beter ook om niet te lang te blijven zitten omdat de kans op een blaasontsteking dan toch groter zou worden met deze kou. Ik ben namelijk geen bruisbal, hooguit een steradent tabletje. Ik stookte de verwarming van mijn auto maar eens goed op en zag dat het buiten nog net boven nul was. Mijn respect voor deze kids en voor het eerst in mijn leven ook voor een tackel steeg enorm, onstuitbaar bruisend van levenslust heerlijk om te zien!