Aan mijn hoela / Onvergetelijk

Aan mijn hoela

Een paar weken geleden heb ik me, met het oog op de toekomst, in laten schrijven voor een appartement. Men en ook ik, wordt ouder en zoveel ruimte als ik nu heb, heb ik op den duur niet meer nodig, dacht ik zo. En een oude onderwijs slogan volgend, heb ik me ingeschreven, want een slimme meid heeft haar toekomst voorbereid. Dus heb ik formulieren ingevuld en op de site alles aan- of uitgevinkt wat wel of niet voor mij van toepassing was. En daarna kon het grote afwachten beginnen, ik heb geen haast.
Maar wat schetst mijn verbazing, deze week kreeg ik al een aanbod! 'Dit appartement valt binnen uw criteria en u kunt hierop reageren', luidde de aankondiging. Terwijl ik naar beneden scrolde, vlogen wel allerlei gedachten door mijn hoofd: 'Was ik er al klaar voor?' 'Is dit niet te vroeg?' Beneden op de bladzijde aangekomen, kwam het antwoord in neonletters:' Te vroeg, te vroeg, te vroeg!' Het appartement bevond zich namelijk in een complex voor senioren, met een afdeling voor dementerende bejaarden en revaliderende ouderen.
Hoezo pas ik binnen de criteria! Mijn ego was toch enigszins gekwetst. Als ik daar ging wonen en ik zou 's morgens zeggen dat ik naar mijn werk moest, dan zat ik 's middags op de gesloten afdeling. 'Aan mijn hoela', dacht mijn gekwetst puberaal reagerende ik. Mooi niet.
Nadat ik de site afgezocht had, bleek dat ik een vinkje over het hoofd gezien had. Ik was niet op zoek naar een seniorenwoning, en dat had ik niet aangevinkt. 'Ja, ja meissie,' nam mijn redelijke-ik het over,' je kunt dat vinkje wel uit zetten maar een onpartijdig programma heeft bepaald dat je daar wel voor in aanmerking komt, een seniorenwoning.'
'Daar heeft het niets mee te maken, het heeft duidelijk met het criterium huurprijs te maken, kijk maar,' en ik wees naar de redelijke hoge huurprijs die erbij vermeld stond. 'En je bent zo oud als je je voelt,' vulde ik dwars aan. 'Of zoals een onpartijdig programma zegt dat je bent,' klonk het zacht.
'Als je niet uitkijkt, dan vink ik jou ook uit,' zei ik tegen mijn redelijke-ik. In de tussentijd had ik op de knop 'geen interesse' geduwd. Bij opmerkingen had ik ietwat dwars neergezet 'twintig jaar te vroeg'.
'Dat is sneller dan je denkt,' hoorde ik weer,' sneller dan je denkt.' Wat mijn puberale-ik toen antwoordde zal ik hier niet neerzetten maar ik was het helemaal met die twee Engelse termen eens! Helemaal, aan mijn hoela!

Onvergetelijk

Toen had u nog rood haar,' zei hij in zijn gebrekkig Nederlands, 'toen was u blond, u hebt veel kleuren gehad.' Samen stonden wij naar de door de schoolfotograaf genomen foto's te kijken, die nu onder in een nog lege en enorme container lagen, een container op het milieuplein.
Kleiner willen gaan wonen betekent uitzoeken en weer uitzoeken en weer. Wat neem ik mee, wat is van emotionele waarde voor mij, vragen die tijdens het grote sorteren steeds meespelen, ik kan niet alles meenemen en moet keuzes maken.
Wat van minder emotioneel belang was, lag nu onder in die container en als bij toeval waren de foto's van een nog jonge Vera met het gezicht naar boven komen liggen.
'Weet u,' zei hij in zijn diepte kijkend,' ik had zo graag een trouwfoto van mijn ouders gehad maar alles is vernietigd, kapot!' Ik heb maar niet gevraagd door wie en waarom maar dat er een heel lang en triest verhaal achter zat, kon ik begrijpen.
'Nu ga ik zo af en toe met mijn ouders 'wandelen' en dan zijn we dicht bij elkaar,' mijmerde hij verder. 'Kort haar is mooi,' zei hij op de bodem van de container aangekomen bij een andere fase in mijn leven.
De automobilist achter ons die iets meer haast had, haalde ons uit ons gemijmer. Met een handdruk namen we afscheid van elkaar.
Opruimen maakt ruimte, ruimte voor nieuwe ontmoetingen zoals deze met een onbekende man, samen starend in de enorme leegte van een lege container met op de bodem foto's waarvan de herinneringen in mijn hoofd en in mijn hart zitten en nu ook een beetje in die van hem. En omdat er ruimte was, hij in die van mij!