Oud en vertrouwd // Big smile

Oud en vertrouwd

Sinds eind januari maak ik mij zorgen over zaken waarvan ik niet eens wist dat ik ze had! De een te hoog, de ander te laag, weer een ander staat op gevaar en zelden is iets ideaal, het vreet aan me, ik word er onrustig van. Voor eind januari had ik eigenlijk nergens last van, ja mijn spijkerbroek paste niet meer, maar dat kwam door de droogautomaat, te warm, dan krimpen die dingen. Ja, ik had ineens drie in plaats van twee rolletjes maar ach ik leefde tevreden verder. Tot de dag dat ik besloot om mijn oude trouwe vriend-vijand-verrader ( het was maar net in welk stadium van lichaamstevredenheid ik mij bevond) te vervangen door een hypermoderne door een app aangestuurde, digitale weegschaal.Ineens ging ik niet meer op de weegschaal staan maar ik werd vriendelijk door dat ding uitgenodigd om 'aan boord te gaan'! Dat was ook het enige vriendelijke, want daarna volgden er allerlei afkortingen van zaken waarvan ik niet wist dat ik ze had maar die schijnbaar het, in mijn geval negatief, meten waard waren. BMI kwam me bekend voor. Maar BFR, BMR, Eiwit tarief, was ik ineens een kip geworden, en viscerale vetindex, ik wist niet dat ik die had! Ja als er vet buiten aan je kleeft dan zal het binnenin ook wel een rommeltje zijn, logisch dat snapt een kind. Dat heet dus viscerale vetindex.Voor eind januari was wegen en gewicht bijhouden simpel en overzichtelijk. Ik stapte op de weegschaal, wat klinkt dat ouderwets zeg, je las het getal en wist hoe de spijkerbroek daarna wel of niet zou passen, mocht je dat al niet proefondervindelijk uitgevonden hebben. De weegschaal was mijn vriend, mijn vijand of gewoonweg een verrader. Ik had vetrolletjes, iets groter uitgevallen rollen noemt iedereen zwembandjes dus ik ook en verder had ik gewoon een dikke kont! Nou dat kwam eigenlijk vooral door het vele wandelen en fietsen. Maar nu besta ik ineens voor ruim 50% uit water! Help, ik heb altijd geleerd dat dat 60% moet zijn, verander ik langzaam in de Sahara, slaat ook bij mij de 'klimaatverandering' toe? Ben ik aan het uitdrogen? Mijn spiersnelheid is aan het zakken! En dan mijn metabole leeftijd, God help wat verouder ik snel zeg... zo haal ik de 100 jaar echt niet. Gelukkig mijn spiermassa is ideaal maar wat heb je eraan als die spieren zo sloom worden als de pest? Oei, oei helemaal onderaan bij lichaamstype aangekomen het laatste item komt het moment van de waarheid, die conclusie... ja of ik dat niet wist. Ook dit ding is gewoon een verrader! Hypermodern maar ook gewoon een ouderwetse verrader.Ik word onrustig van al dat gemeet, weet dingen die ik liever niet weet, zie dingen veranderen waarvan ik eigenlijk niet weet of het goed of slecht is en daarom heb ik mijn oude trouwe vriend-vijand-verrader er naast gezet, gewoon oud en vertrouwd. Nu kan ik beslissen of ik aan boord ga van mijn Titanic of alleen maar een simpel cijfertje wil weten. Ik denk dat laatste en mijn spijkerbroek vertelt de rest van het verhaal. Afzakken is 'goed bezig Vera' strak zitten is 'de volgende keer de droger niet zo warm zetten.' Ha, dit voelt echt heerlijk oud en vertrouwd.
Voor de bundelNog even dit

Big smile

Ze reden af en aan, twee mensen in een auto, bedrukte gezichtjes, mondkapjes op. In de andere rij liepen de mensen, mondkapjes op. De autorij was op weg naar de teststraat, de lopende rij op weg naar de vaccinatiestraat. Ik liep ook, met een brede glimlach, die niemand kon zien vanwege het mondkapje maar die ik heel goed voelde. Op weg naar mijn eerste prik, dankzij de wetenschap heel snel beschikbaar, maar God soms duurde het wachten best lang, vooral als je tussen de pubers werkt. Binnengekomen loopt het als de spreekwoordelijke geoliede machine. Alle mensen die daar werken zijn vriendelijk en doen wat ze moeten doen efficiënt zonder de mens uit het oog te verliezen. Het is een beetje of je voor de douane in de rij staat op een vliegveld, alleen hier blijven ze vriendelijk. Ook tegen de groep ouderen die uit de taxi stapte en door de zenuwen hun mondkapje vergeten waren op te zetten. Ik kwam bij een mevrouw in het spuithokje terecht. Eerst werd de arm uitgezocht, de niet slaapkant en daarna ging de spuit erin. In de tussentijd raakten we aan de praat, ze vroeg waar ik werkte. Toen ik Uden zei, keek ze me aan. 'Ja,' zei ik, 'het was maar goed dat we toen (het prille overweldigende begin van deze pandemie) niet wisten wat er precies aan de hand was. We hebben nog vergaderd met alle collega's veel te dicht bij elkaar, wat had dat fout kunnen gaan. Maar dat is achteraf gepraat. Nu ben ik blij dat ik gevaccineerd word.' 'Ik ben blij dat ik u mag vaccineren,' zei ze. De spuit was leeg en ik stond op om mijn allergischereactiekwartier op de stoel door te gaan brengen. 'Houd u taai,' zei ze, 'hoewel, dat hebt u al deze maanden al gedaan, gewoon les blijven geven. Klasse.' Na afscheid genomen te hebben en met een 'tot over zes weken' liep ik definitief weg, deze keer met een dubbele glimlach, die voor iedereen te zien was omdat de mondkapjes per uitzondering nu eens af moesten blijven. Dag lieve dame, wie u ook was, houd u taai en wat mogen we trots zijn op al die mensen die er voor zorgen dat we snel gevaccineerd kunnen worden! Dank met drie big smiles!