Kashbah // Tsja

Kashbah

Er zijn van die plekken in je leven die bijzonder zijn geworden. Niet omdat ze bijzonder zijn maar omdat ze voor jou bijzonder zijn geworden. Een zo'n plek is voor mij de Kashbah in Dusseldorf, een klein koffie- en theehuisje. Het is niet bijzonder vanwege de stoelen, nee die zijn van gietijzer en je kunt er nauwelijks fatsoenlijk op zitten. Niet vanwege de tafel die te klein is voor twee kopjes koffie, twee gebakjes en een schrijfboek en ook nog eens wiebelt. Misschien vanwege het personeel dat de vaste klanten en de eenmaligen even uitbundig begroet. Eigenlijk is er niets bijzonders aan deze plek. Maar ik zit er en schrijf er aan de wiebelende tafel. Opgelucht en gelukkig dat deze plek de corona overleefd heeft. En blij dat deze plek meegaat in mijn N.N. mijn Nieuwe Normaal en met een plek als de Kashbah is daar toch minder mis mee dan ik ondanks alles zou denken. Ik gun iedereen zo'n plek in zijn leven.
Gelukkig waren de stoelen wel vervangen door iets beter zittende banken, iets maar niet veel, niet teveel veranderingen ineens s.v.p.

Tsja

Ik zit op het terras te genieten van de laatste mooie zonnig dag als ik het KNMI mag geloven. En met mij geloven veel mensen het KNMI blijkbaar, want het terras zit behoorlijk vol. Of het ligt aan het feit dat ik een paar dagen weg ben geweest of aan het weer of aan mijn hoofd maar er zijn dagen dat ik mijn medestadsbewoners niet snap. Zo´n dag is vandaag. Mijn buurman praat hardop met zichzelf, zo te horen een voor hem zinvolle conversatie want hij moet gaan afrekenen, lijkt me voor de eigenaar van het terras ook fijn en daarna gaat hij boodschappen doen, dat lijkt me voor hem weer fijn. De twee vrouwen voor mij hebben het met de twee vrouwen naast hen maar aan een ander tafeltje zittend over hun reisje naar Parijs waar ze net van terug zijn. Ze gingen naar Parijs om een piek voor hun kerstboom te halen. Het is eind oktober, de tijd is nog niet eens verzet en er wordt een behoorlijke reis gemaakt om over twee maanden de juiste piek op de kerstboom te hebben staan. Tsja denk ik dan, hier snap ik niets van, echt helemaal niets. Naast mij vraagt een andere vrouw zich af hoe oud haar hondje (15 cm lang) kan worden terwijl ze hem zijn derde koekje binnen vijf minuten voert. Er staat een bak met brokjes voor hem klaar, zelf meegebracht, waar menig hond jaloers op kan zijn. Ik denk dan, tsja, als ik dit zo zie heeft hij nog een jaartje of twee maximaal drie. Mijn hardop pratende buurman is weg en eigenlijk kwam uit zijn mond nog de meest zinvolle praat die ik op dit terras gehoord heb en misschien ook wel meer als er vandaag uit mijn pen komt. Dan nog maar een tijdje genieten van de zon want morgen gaat het regenen.... tsja daar ben ik niet blij mee.