Jongens van 14 // Een feelgood verhaal
Jongens van 14
´Hé, die mevrouw schrijft alles op wat wij zeggen,´ riep hij tegen zijn tafelgenoten. ´Als het de moeite waard zou zijn dan wel, nu niet dus.´ Als volleerd docent weet je dat je, terwijl je dit zegt, gewoon door moet gaan met wat je aan het doen bent, twee tellen wachten en dan zo sloom als een hagedis in de zon je slachtoffer pas aan moet kijken. Vijf puberjongens vol adrenaline door het nog steeds niet besliste gevecht op de apenrots vielen stil. Ik keek mijn slachtoffer, degene die dacht om via mijn rug bij zijn vier maten een treetje hoger op de rots te kunnen geraken, aan. 'Dit heet toch gedist worden?' stelde ik met mijn liefste glimlach vast, mijn leerlingen wisten dan dat ze weg moesten duiken, niets meer aan doen. Stiltemoment nummer twee trad in en om nummer drie te voorkomen werd het tijd om te vertrekken, luid lawaai makend en vooral de rommel die je gemaakt hebt, niet opruimend. Met een supersnelle sprint, had het meisje dat achter de kassa stond, ze bij de buitendeur al te pakken. 'Meekomen, rommel opruimen!' Het klonk kort en krachtig en het bevel was niet te ontwijken. 'Maar ik heb die rommel niet gemaakt, 'probeerde er eentje stiltemoment nummer drie te doorbreken. In de tussentijd keek iedereen naar de vijf kereltjes. 'Ze vroeg of je het op wilde ruimen, ze zei niet dat jij de rommel gemaakt had,' zei ik rustig alsof ik weer in een klaslokaal stond vol met adrenaline gestuurde jongentjes. Ja, wat doe je dan als alle aanwezige papa-, mama-,oma-,opa- en in mijn geval twee docentenogen je in alle rust bekijken. Dan kun je alleen maar opruimen. Daarna joelden ze de trap af met veel getrek en geduw, het gedoe op de apenrots was duidelijk nog steeds niet klaar maar waarom denk ik dat ze hier de volgende keer wel hun rommel opruimen? Jongens van 14, eigenlijk zijn ze aandoenlijk en vertederend al zullen ze het zelf nooit zo zien!
Een feelgood verhaal
Een paar weken geleden, net na de start van de scholen stond ik, in een stadje 15 km van mijn woonplaats, met mijn fiets te wachten op het groene licht. Naast mij stond een jongentje, groep 6 of 7 schatte ik in. Zijn gezicht stond 1000km verwijderd van de vrolijkheid die gesuggereerd wordt op de mooie banner 'Wij gaan weer naar school.' 'Weer naar school?' vroeg ik hem. Een ja-knik volgde. 'Niet leuk?' Een bevestigende knik volgde. "Vervelende jongens?' Bevestigend geknik. 'Geef het rustig de tijd,' zei ik,' dan komt er echt wel een vriendje voor je. Gaaf T-shirt heb je aan!' Zo'n laatste opmerking haalt meteen de spanning uit de lucht. Hij glimlachte iets of althans deed een poging daartoe. Vanmiddag was het ineens schitterend weer dus meteen op de fiets, ondanks sportschoolactivitieten vanmorgen. Wie kwam mij tegemoet gefietst, vrolijk kwekkend met een leeftijdgenootje naast hem. Juist, het manneke met het gave T-shirt. Of het op school goed gekomen is, weet ik niet maar de 1000km tussen hem en de vrolijkheid was in ieder geval vandaag op dit fietspad overbrugd