Verwondering en verbijstering //Iedereen zijn Waterloo

Verwondering en verbijstering 

Soms zijn er dagen vol verwondering, gisteren was zo'n dag. Ik viel samen met een vriend van de ene in de andere. Onze eerste verwondering betrof de Koepel Kathedraal in Haarlem, wat een pracht kerk en wat verbijsterend dat ik hier nog nooit geweest was. Onze tweede verwondering was het uitzicht op de toren nadat we 275 traptreden beklommen hadden. Fenomenaal dekt het niet, het cliché over hoe mooi Nederland toch is, doet er afbreuk aan. Onze derde verwondering met groeiende irritatie als dipsausje betrof de jongeman op het terras naast ons die met spetterende verhalen over zijn geslaagde vluchtpoging tijdens zijn vakantie vanwege vijf aanvallende nijlpaarden, het meisje dat naast hem zat trachtte te imponeren. Toen hij dit verhaal topte met alligators rond de tent in Amerika, heb ik even gekeken of daar misschien de broer van Freek Vonk zat. Nou niet, meer een jong aapje dat indruk trachtte te maken. door op zijn borst te slaan. Maar onze verwondering van deze dag sloeg werkelijk om in totale verbijstering toen we de menukaart bekeken. Na al deze emoties waren we wel toe aan iets echt hartigs, in ons geval is dat altijd een portie bitterballen, een Brabantse portie bitterballen. Met verbijstering kwamen we erachter dat je hier de bitterbal niet per portie maar per bal bestelt! Per bal! 'Hoeveel zou u er willen,' vroeg het bestelmeisje lief. 'Doe er maar acht,' zeiden wij. 'Acht,' herhaalde ze alsof we net gouden ballen hadden besteld. ' U wilt er echt acht.' 'Ja, en doe er maar acht KaasTengels bij.' Dit werd haar teveel maar wij moesten namelijk bijkomen van nijlpaard en alligator , twee keer vette hap dus. Mijn vriend en ik keken elkaar aan, we zaten overdadig, hedonistisch te genieten van ons gepensioneerde leven en dan moet je de bitterbal per stuk bestellen!? Alsof je bij Jan de Groot de Bossche bollen specialist in Den Bosch naar binnen loopt en zegt: 'Doe mij maar een bol van een half onsje, het mag wel iets meer zijn maar niet teveel hoor!' In Haarlem weten ze tenminste wat uitbundig, hedonistisch, grenzeloos leven is! Bitterballen per bal bestellen... per bal! Verbijsterend, hier kon de wannebee Freek Vonk niet tegenop, ik zou niet weten hoe hij dit kon toppen misschien met vleesetende mieren of zo, snorkelen tussen pijlstaartroggen, bitterballen bestellen per bal... verbijsterend. 

Iedereen zijn Waterloo

Het nadeel van op zaterdag in de polder of op de dijk fietsen, is het toegenomen funverkeer, zoals groepen solexen, Eendjes en dat soort vervoermiddelen. Steeds vaker duiken ze op. En steeds vaker begin ik mij de eenzame fietser uit het liedje te voelen. Niet dat ik krom gebogen over mijn stuur tegen de wind in moet trappen maar wel dat ik het in mijn eentje (let goed op de t) mij op mij fiets, steeds vaker een weg baan en het tegen zo'n groep op moet nemen. Als eerste werd ik op de dijk luid bellend ingehaald door een groep solexboys. Ze moesten wel bellen, want met twee handen op je borst slaan en rechtuit blijven rijden, dat lukt op zo'n kansloze brommer niet. Ik heb in mijn jeugd op zo'n ding gereden en hoe ik er in geslaagd ben om een boete voor te hardrijden voor elkaar te krijgen, snap ik nog steeds niet maar het is zo. Luid bellend trachtten ze mij duidelijk te maken dat mijn deel van de weg op mijn dijk toch echt de berm was. 'Jullie komen vandaag je natuurlijke vijand nog wel tegen,' dacht ik. Mijn gedachte was nog niet koud of ik werd ingehaald door een luid toeterende groep, vrolijk waggelende Eendjes. Met verbijstering bekeek ik dat er toch echt vier mensen, in dit geval allemaal vrouwen, in die auto passen. Maar ja, ik was niet zo interessant voor de groep van 10 auto's maal vier vrouwen, ik zat te laag in de pikorde, de groep solexboys was dat wel. Die stoven uit elkaar als een groep jonge vogels die aangevallen werden door een of andere grote roofvogel. Ze hadden hun natuurlijke vijand ontmoet.In de tussentijd was ik rechtsaf geslagen en sneed zo een heel stuk af. Op het kruispunt aangekomen moesten de Eendjes de bocht nog om komen en toen ze dichtbij genoeg waren ben ik eens op mijn dooie gemakje naar de overkant van de weg gelopen, fiets aan de hand. Hier vonden zowel de Eendjesrijders als de Solexboys vandaag tegelijkertijd hun Waterloo, hun image Waterloo dan wel te verstaan. Ze moesten stoppen voor een vrouw met de fiets aan de hand die langzaam lopend overstak. Wat dachten ze wel, de vrouw die een paar jaar geleden nog door Londen en Parijs is gefietst zo te behandelen op haar eigen dijk! Misschien dat de grote zwarte Jeep die samen met mij overstak terwijl wij allebei van links kwamen, ook een beetje geholpen heeft, ik weet het niet, ik denk het niet eerlijk gezegd. Nou laten we zeggen, ieder van ons twee heeft zijn steentje bijgedragen, samen sta je sterk! Zo is het maar net.