We konden het echt niet vinden //Geslaagd

We konden het echt, echt niet vinden

Leuk om te zien, zo´n introducerende zoektochtactiviteit voor nieuwe bruggers in het centrum van de stad. Docent X heeft er dit jaar, in al zijn jeugdig enthousiasme, veel werk van gemaakt. Er zijn zo te zien twee routes, een voor de jongens en een voor de meisjes. Een gender neutrale heb ik niet gespot. Die van de jongens bestaat in grote lijnen uit: een bezoek aan de Jamin, naar buiten, geklooi geduw getrek, op naar de Turkse bakker, geklooi geduw getrek en met als hoogtepunt de snoepafdeling van het Kruidvat en wederom geklooi, geduw en getrek! Heerlijk maatwerk geleverd. Die van de meisje start bij het Kruidvat, na overleg met het personeel daar die de grote toestroom anders niet aan kan. Op naar de make-up afdeling daar, naar buiten, gsm checken, selfie maken, giebelen. Dan naar de er naast liggende Etos, een makkie, wie bedenkt zoiets! Naar buiten, gsm checken, appen, giebelen en selfies maken. Voor het volgende stuk waren ze al gewaarschuwd, dat wordt even een beetje saai, de weg naar de Hema is lang maar de beloning 'De lunchroom' is groot, daar heb je echt de tijd voor het maken van goddelijke selfies! Wat vooral zo briljant is van de kids, is dat ze de route helemaal in hun hoofd hebben gepropt, ze lopen op geheugen want de papieren versie zit veilig opgeborgen in hun achterzak, voor straks. Dit belooft wat voor het van buiten leren van woordjes, topo´s en jaartallen! En straks als de tijd dat ze terug moeten zijn op school al ruim overschreden is, dan vult één van hen, na veel groepsgesteggel, de antwoorden in. Jan Cunen museum: konden we niet vinden, Grote kerk: konden we echt niet vinden, bestaat die wel? Bouwterrein waar de V&D heeft gestaan: konden we echt, echt niet vinden, we hebben het nog gevraagd aan iemand, die wist het ook niet.
Met onder aan de bladzijde: We hebben echt, echt heel erg ons best gedaan maar sommige dingen konden we echt, echt niet vinden. Kusje hartje groep a, oh nee groep b .....sorry 😉

Geslaagd

Het wordt nog wat. Gisteravond had ik voor de zekerheid nog even de statistieken opgezocht aangaande de hoeveelheid ongelukken die er met een fietsendrager zijn gebeurd. Een enkel bericht verscheen, geen alarmerende berichten verder. Buienradar gecheckt en ja het was morgen een mooie dag om met mijn nieuwe fietsendrager met daarop mijn eigen fiets richting Hoge Veluwe te gaan. Het is niet dat dit nu 'a dream comes true' is maar om niet meer op die witte dingen rond te hoeven baggeren vind ik wel een opluchting. Vanmorgen mijn bammetjes met kaas gesmeerd, koffie in de thermoskan, flesje water en appeltje in de fietstas gestopt. Toch maar mijn regenjas meenemen want je weet maar nooit en fietshelm niet vergeten. Na het ontbijt heb ik mijn nieuwe aanwinst op de trekhaak gezet en daarna mijn 30 versnellingen VTZF (Vera trapt zelf fiets) op de fietsendrager gezet. Na gepruts met bevestigingsbandjes, menig BH-bandje werkt soepeler, en het controleren van allerlei lichtjes kon ik vertrekken. Nu woon ik aan een straat met veel drempels dus toen aan het eind van de straat mijn nieuwe aanwinst, inclusief mijn fiets, niet in stukjes over het wegdek verspreid lagen, kreeg ik meer vertrouwen in de uitslag van de ANWB test. Ik was klaar voor het echte werk, de grote weg! Hoewel voor de zekerheid op een vrij parkeerplekje eerst nog even checken of er toch niet iets was losgetrild. Met een oog op de fiets via mijn achteruitkijkspiegel en een oog op de weg, ligt het voor de hand dat je de afslag mist, dat deed ik ook. Deze weg kan ik zelfs in de meest dichte mist foutloos rijden maar die fietsendrager had een merkwaardig effect op routinematige zaken. In alle kleine dorpjes en op alle B-weggetjes die ik tegenkwam, deed ik alle testonderdelen van de ANWB nog eens persoonlijk over. Stabiliteit tijdens een noodstop... goed, stabiliteit op een weg met zeer slecht wegdek... goed alles stond nog overeind. Op die weg met zeer slecht wegdek reed een mij onbekende auto met een fietsendrager achter op voor mij en of de duivel met die fietsendrager speelde, die schoot uit het slot en klapte dus naar achteren. ' Ja dat krijg je met een fietsendrager die je kunt kiepen om bij de achterbak te komen! Die moet je wel goed vast maken na dat kiepen, ' dachr ik als echte expert. Maar er was niets gebeurd dus dit incident zou ook niet in de statistieken komen. Omdat ik voldoende afstand had bewaard, kon ik rustig verder tuffen mijn 'achterwerk' was echt stabiel. Toen ik op de parkeerplaats op de Hoge Veluwe mijn fiets weer netjes en zonder schade wist te scheiden van zijn drager voelde ik mij een padvindster die net het teken voor 'Bijzondere Verdienste' had verdiend. Ik was geslaagd, althans dat vond ik, weer een stapje dichter bij 'een-echte-gepensioneerde' zijn. Ik kon rijden met een fietsendrager, en het voelde hetzelfde als toen ik eindelijk het achteruit parkeren onder de knie kreeg en dat was pas een beetje laat namelijk tijdens mijn rijexamen.